Sandık-tı Şiiri - Hasan Turgut

Ecdadım emanet etmiş vatanı
Dillerde söyleriz kutlu destanı
Ezeriz göz diken yılan çıyanı
En son tüten Ocak, söner mi sandın

Dedik ya Su uyur uyumaz düşman.
Dedik ya göz diken ederiz pişman.
Hakkı bilir yürek yücedir iman
Her ışık yakanı fenermi sandın

Bize destan olur dağlar tepeler
Çok şükür doludur heybe kefeler.
Bizde eksik olmaz,yörük efeler
Her yük yükleyeni göçermi sandın

Şimdiki sevdalar artık zamane.
Kalmadı kirpik ok,kaslar kemane.
Sarıldık dost diye nice yarene
Belimizi saranı kemer mi sandın.

Yar demiştik yara,olduk maralı.
Bizdeki kaderde kazan karalı.
Ta ezelden yürek,Ezgin yaralı
Gözlerden kanlı yaş dinermi sandın.

Çileydim çözülmez,ipte tor gibi
Pervane misali narda zor gibi.
Oldukta lütfunda yanan kor gibi.
Yarda bizim gibi yanarmı sandın

Yandı köz olduda ruhun tapısı
Onun uğrunaydı aşkın yapısı
Açılmadı kimseye gönül kapısı
Kendini de bizden sanarmı sandın

Görür neler neler taze yaşında
Varsa yeriz sofra öğün aşında
Nice türlü dertler olsa başında
Yiğit el atına binermi sandın.

Aldandık belkide,dönmedik sözden.
Sakınmadık kordan alevden közden.
Küsmedik kimseye,düşsekte gözden
Nuru pak yüzleri kamer mi sandıkn

İnsan oğlu fanı,onca hırs olsa.
Her bir şey ömüre,kutsal ders olsa
Doğru hep doğrudur,dünya ters olsa.
Söylenen sözlere kanarmı sandın.