Sandalyede Kirlenenler Şiiri - Emre Verim

Hiç kimse umurumun sınırları dahilinde değil,
Zira hiç kimse nefesimi hapşırık misali bir saniyeliğine dahi olsa kesemiyor.

Bakma sen bana hava biraz esiyor,
Sandalyede oturan cesedim lekeleniyor gecenin kuytusunda,
Her şeyi siktir et aslında hiç oksijene dair bir şey yok aşkın solunumunda.

Bana günlerden "Jüpiter" de,
"Artık burç yorumlarımı okumayı bırak" de,
"Ellerim hiç ısınmadı o çok güvendiğin aşkının ateşinde" de,
Aşağıla beni "gittikçe cehenneme yaklaşıyorsun" de.

Kendi yolundan bahset, bana gözlerinle yarattığın güneşin panzehirinin nerede olduğunu söyle,
"Git biraz iç daha içten olursun" de.

Söyle bir şeyler kirlet avuçlarımda kanayan sen yazgısını,
Çizgilerde oynat fukara sarhoşluğumu ama sen hep düz yoldan yürüdüğünü anlat.
Ağustosa yağmurun yakışmayacağını söyle,
"Öyle kimsesiz çocuklar üşümesin sıcakta yansalar da ölmezler,
O yüzden hep benim doğduğum ayın mevsiminde yaşamalı tüm çocuklar" de,

Yerlerden topla tüm bakışlarını beni görürsen gerçekten"hiç görünmek istemediğini söyle"

Söyle herkese bilsinler, "bir yalan nasıl sevilir öğrendim, ben de herkes kadar yalanım" de.

O beni sevdi, sen beni sevmesen de olur dedi, o yüzden sevmeye yeltenmedim de..

"Zaten beni sevmekte olan başka biri var çok mutluyuz birlikte, farkı yok ikisinin" de.

"Geleceğim çok önemliydi" de, "hayale tapan bir insanla olamazdım" de, "akıttığı gözyaşlarını görmedim bile" de sen,
Söyle ama
Yağmurları yudumlayacak kadar susuz kaldığında bile,
Adımı ağzından tükürme...