Sancılarla dolu bir öğreti

Aldanıp renkli umutlara,
Sevmeyi senle öğrendim,
Hayatı senle...

Bir lav püskürmesi gibi açtım yüreğimin kraterlerini,
Soludum güzel kokulu bahçelerden,
Yeşerttim tomurcuklarını içimde canlanan güzelliklerin,
Sevmeyi senle öğrendim,
Gülmeyi senle...

Ağır ağır yürüdüm, bitmesin istediğim o akşamlar,
Arşınladım bir zaman senle adımladığım o yolları,
Kalabalıkların ortasında buldum elimle koymuş gibi suretini,
Korudum rüzgarlardan teninin değdiği tenimi,
Bekledim dağılmasını bulutların, yıldızların önünden,
Sevmeyi senle öğrendim,
Görmeyi senle...

Pılımı pırtımı geldim kapına o bitmez yollardan,
Sildim aklımdan karanlıklarla kaplı olanı,
Buldum seni bir enginliğin tam yücesinde,
Uyudum eşiğinde, varlığınla ve huzurla,
Közlere alev katıp, kazıdım adını yüreğimdeki sevda ağacına,
Sevmeyi senle öğrendim,
Yanmayı senle...

Oysa sonra,
Ve sonra oysa...
Yitirdim elimdeki o alacalı düşleri,
Kaçtım, durmadan kaçtım o alacalı karartılardan,
Tutunmaya çalıştım bir sala o acılar denizinde,
Boğuldum tam ortasında tuzlu-köpüklü dalgaların,
Sustum, büründüm çehresine kaybedişlerin,
Değip tutuştum yalnızlıklara,
Sevmeyi senle öğrendim,
bitmeyi senle...