Sancılar Sultası Şiiri - Mehtap Calgıc

kalbim karnaval
kim öpse kalabalıklaşıyor acım
vav kemiğimde dekolteli bir sızı
rahmimde onca vicdan azabı
herkes bir duvara çalışıyor diyorum
herkes bir duvara
ve bütün afişler birbirine karışıyor
bir insanı
özünden okumak istediğim anlarda

alâgarson saçlarım, mızıkçılığım
oyuncak bebeğim yok, tüfeğim var
mahalleler, sokağımdan korkuyor
oysa ben
bir kanattan düştüm
boşlukta yüzüyorum kendimi
ısırdığım rüzgar
bundandı ağzımdaki yel izleri

tuttuğum denklem, yuttuğum boşluk
çiğnediğim geceler ve öptüğüm sabahlar
sanki bir yangının soyundan küller serpildim
neden hep sazını arayan
notası delik, o dudaksız şarkılar gibiyim

zar kalınlığında inceliğim
zer yalınlığımda kimsesizliğim
durgun bir suya taş atmak gibi
kendinle yaşlanmak
halkalar halkalar halkalar
terk edilmiş bir evin mutfağı gibiyim
tıkırtılar...

yıkayabilseydim denizleri sevgilim
şüphesiz ki fergana’dan pervari’ye
bebek avuçları açardı topraklar
bir aşk şarkısından su içerdi kelebekler
oysa ben kendinden göçen bir çöl gibiyim
orman açan bir saksıdır şiirim
ve yırtılan bir ormanın hikayesidir şairliğim

gnşk r..