Sancılar I Şiiri - Ahmet Kezer

Binlerce yangına; gözyaşı,kan,ter akıttım.
Bir anlık aydınlık için ilk yanan yakıttım.

Ayakta tutar; anamın sütü,edindiğim bilgi,
Dindiğim an ulaşır, göklerden gelen silgi.

Düştükçe kalkarım,yangın varken görmem canı!
Feryat ve figan içinde bilemem cananı!

İpsiz kuyularda silah dayanır şakaklara,
Nasıl haykırsam karanlık dipsiz sokaklara...

Yetmez tek can,binlerce baş gerek bu yollara,
Kelebek kanadında varmalı tüm kollara.

Sadece kendine adaklar ölümden beter,
Bir ömürde kurtulsa bir fidan yine yeter!

Aşk yaşayan bir yürek nasıl olurda şaşar?
Hakkı bilmez tenler; solarak, zarifsiz yaşar!

İsyanda toprak kokan bedenler...hep yılgınım.
Onca söze rağmen tek kaldım...asi(l) çılgınım!