Sancı Şiiri - Saliha Öcal

Konuşmak istiyorum kiminle,neyi,nasıl?
Dilleriyle kırsınlar yüreğimin camlarını.
Bilirler mi,yaşamamış acının empatisini?
Zehir akıtırlar dillerinden geleceğin bahçesine.
Geçmişin hazan,şimdin veba yarınını kangren yaparlar bilmişlik belgeleriyle.
Ya da derlerki say sayabildiğin her şeyi...
Karakterimin dışına çıkamam çorak,taşlı,çakıllı,böcekli tarlalara.
Huy mizacım da bu değil atalarım akıtırdı nakışlı kelamları.
İnanç ve ahlakım müsamaha göstermez,tartıp biçilmemiş kulağa ilişilmemiş küçük büyük harflere.
Peki hangi mimvale geçsem?
Duvar dibine oturup dalsam mi ufuklara?
Batan güneş mi seyre dalsam?
Gün doğumunu mu beklesem?
Ya da akitayim suya?
Dağın doruklarında mı haykırsam?
Yoo...değil bunlar bana çare.
Babama mı ,gitsem?
Cevap vermiyor ki bana.
Uyusam mı?
Yürüsem tüm gün boşluklarda, yorsam bedeni gelip girsem yatağa?
Ayşe ,Fatma'yla mı görüşsem?
Yok,usta değiller ki bu hale.
Derde çareye uzmanlık gerekir,yoksa bulaştırırız yüzümüze gözümüze...
Ne yaparsam yapayım geçici kesiyor ağrımı.
Etkisi geçince başlıyor yeniden sancı.
Babam derdi doğumda sancılı ama yeni bir dünyaya adım atmak için gerekli.
Sadece sabret sancılı dakikalar gebedir yolda olan huzura.

16.02.2025 Van/Edremit.