sıkışan göğüs kafesim nefes almama izin vermiyor,
her yerimde olan bu sızı,
beni çürütüyor.
var olmak o kadar garip ki,
o kadar çaresiz ki...
geride kalmış birkaç eksik satır,
kopmuş kolyem
ve annemin doğum günümde aldığı beyaz elbise.
bu defa çamura bulanmış ama wilhelm,
çıkmayacak lekeleri var bu defa.
birkaç taşı kopmuş,
ne acıları görmüş de barındırıyor...
kaybolmuşum bu defa wilhelm,
bir balkon köşesinde ellerim titremiş,
ıslanmış ellerim,
kurumuş sonra kendi kendine.
bitmiş bütün acı,
yükselmişim gökyüzüne,
huzuru hissetmişim wilhelm.
görüş alanım bulanık,
saçlarım dağınık,
anılarım bitişik.
söylesene wilhelm,
öylece dumanı üflesem
kaybolup gitsem,
ne eksilirdi benliğimden?
ne zaman bulurdum bunca sorunun cevabını,
mutlu hisseder miydim bu defa?
neydi ki bu mutluluk?
dillere destan böylesi.
lakin bu defa gerçekten bırakmışım wilhelm,
bu defa gerçekten umurumda olmamış,
bencilliğin en güzelini yapmışım,
huzuru seçmişim ben.
Kayıt Tarihi : 24.7.2021 00:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
mor ve ötesi, bir derdim var. bu şarkıyı dinlerken yazdığım ve acı göz yaşlarımı döktüğüm bir şiir oldu, gelişi güzel yazdım. okuma zevki sıfır ama duygularımı püskürerek dışarıya attığım bir yazı oldu. kusuruma bakmayın lütfen, güzel geceler dilerim herkese.
TÜM YORUMLAR (2)