Sancı Şiiri - Zeynep Karacaa

avcumda tutuyorum nefesini
sıcak mı değil mi bilmiyorum
nefessiz kaldığımda
ismini anıyorum

kulağımda uğuldayan sesini
alıp balkon ipine asıyorum
rüzgarda sallansın istiyorum
annem tutup başka ipe doluyor
yine olmadı mı diyorum
yine olmadı mı
mandallar da tutmuyor insan ahlarını
tutup orta yerinden kırılıyor

çocukluğumu çocukluğunun yanına uzatsam
iyi anlaşırlar mıydı diyorum
geleceğe taşıyamayacağı şeyleri
insan geçmişte arıyor
eşeliyorum balkonumuza gelip giden kuşların
saksıları eşeledikleri gibi
eşeliyorum
bir şey bulamıyorum
bizim fayanslarda toprak
aklımda sorularla kalıyorum

yüzümü geriye çevirmekten korkuyorum bazı geceler
korkularım yüzümden yakalayacak sanki beni

hayallerimin ayak izleri dolaşıyor merdivenlerde
etekleri takılıyor bekleyişlerin
gitmeyi arayan aklım
evin dört duvarına yapışıyor
çığlık atıyor sessizliğe
bunca telaş
bunca kaygı
değer mi diyorum
her veda bir başlangıç
her başlangıç bir sancı

.z