Sanayileşmeye Övgü Şiiri - Rüştü Talay

Sanayileşmeye Övgü
I
‘ Tadını aldığını anlar gibi ya da
bir Hemingway masalı.’

Hemingway manzaralı odalarda
Bir hayalin şarkılarla hatırlandığı o yerlerde
Konakladı.
Durmamak gerekiyordu,
Yorgundu.
Kan kaybından değil
Bir sevdaya taş atılmamış durgun sulardan...

Bağıra çağıra yaşamadan
Karanlık,
Vahşi ormanlara daldı.
Sessizlik gerektiriyordu yaşamak
Ama elmanın tadının onda nasıl durduğunu
Bilmiyordu.
Doymadan ayrılmıştı sofralardan
Gece oluvermişti.
Keyfine vardığı ilacı yoktu.
Sabah oluvermişti.
Soğuk bir metro yorgunluğuna uyanarak
Başladı günlerin gümbürtüsüne.
Öyle bir gümbürtü ki
Hiç notası olmadı.

Bir karabatağın balçık içine dalışına heyecanlanarak,
Ve o arabanın camında
Her sabah aynı manzarayı arayarak
Bir yaşam belirtisi,
Bir dokunuş,
Bir bıçak darbesi aradı.

Yaralanmadan,
Kan kaybından ölen bedenlerin kabusuyla uyandı.
Bir karabatağın balçığa dalışında
Bir baş ağrısı kaldı kala kala.

Bilmeden girilen o girdaplardan
Bir intikam
Bir kehanet
Mutlaka bir cinayet çıkacaktı.
Ki bilirim,
Siyah kadife üzerinde ilerlerken kaybolur izler.
Kaybolan haykırışlarla
Biraz yalnız,
Biraz meraklı
Seni yazacaktı adımlarını sayarak.
İsimlere yeni isimler vererek yaşayacaktı.

II.
‘Bir Chagal alıntısı ya da
uzun bir arpejin yanlış tınlaması.’

Gönül hep eflatuna çalar.
Bir yağmur tutulmasında
Boğazlı kazaklara benzer sabahlar.
Bu derin sessizliğin bir adı olmalı:
‘Kristal aynada zehir.’

Çöl görmüş herkes bilir
Seviyorumdan önce çığlıkların geldiği yere koş!

O gün!
Yeni bir savaşa başlamalıydı.
Kırık bir eflatun süzülerek girmeliydi
Siyah kadifenin içine.
Mavi bir keman tınısı küle karışmalı
Ateş olmalıydı.

Yenildiği sürece buradaydı.

III.

‘Bütün beyaz atlar ya da
karanlık o kadar önemli değildi ama ya sessizlik’

Gün ve tan...
Birleşseler ne de yakışacaklardı birbirlerine...