O kadar uzağım ki şu an sana,
Ben bile şaşıyorum bazen kendime.
Nasıl dayanıyorum bitmez yokluğuna?
Yakar mıyım aklımı yine, elin değince elime?
Safça severken seni, ne tatlıydı hayat.
Kirlenince birdenbire, bağıramadım bile.
Kalbimden gelen yegane sesti "imdat!".
Kendim açtım bu derdi, durmaz bu çile.
Oysa bu berrak deniz, olabildiğine sığ,
Durmadan ümit eder dalıp, içinde kaybolmamı.
Ama sonra kalbi kırık gezer, ruhuma sahip çığ,
Derin maviliklere dalıp, unutursam yine varlığımı
Yoksa yalnızca kör bir yanılgı mı,
Birlikte yaşadığım bu duyguların acısı?
Kayıt Tarihi : 12.1.2018 12:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!