Sanatçı Doğmak Şiiri - Sinem Ezgi Aydoğan

Öyle ki…
Aynı sahneyi,
-Örneğin opera sahnesini
"Esaretin Bedeli" Filmi’ndeki -
Aralıksız,
Beş, on kez izlemeyi gerektirir…
Başka bir gün,
Bir başka gün yine…

Seslendirmeye çalışmayı
Güzel bir arya duyduğunda,
Birden bire Romeo,
Juliet olmayı gerektirir,
Gecenin derinliklerinde bir yerlerde…
Birden bire!
Kendi halinde...

Sanatçı doğmak…
“Bir gün! ”,
“Elbet bir gün! ”,
Dinleme isteği gerektirir bir besteyi mesela
“Sesi sonda! ”…
Kimsenin olmadığı kırlarda, dağlarda...
Kimine göre bir başına,
Sanatçı doğana göre ise
İdeal insanla baş başa...

Kimileri tarafından
Kolayca büründürülmüş olsa da
Garipliğe,
Düşündüğünde,
Ancak garipliğiyle normalleşmeyi gerektirir aslında…

Kimsenin bakmadığına bakmayı…
Herkesin görüp geçtiğinde
Görüp durmayı…
Gülüp geçtiğine,
Ağlamayı gerektirir…

Sesi olmayı
Dünyadaki sessizlerin,
Sessiz çığlıkların
Çınlayan çığlıkları olmayı gerektirir kulaklarda…
Bazen sahnede,
Bazen kitapta…
Bazen taşta ya da
Bronzda…
Bazen tuvalde ya
Kâğıtta…
Bazen güldürüyle…
Bazen dramla…

Yaşayamayınca sanatçılığını,
Gerektirir gözyaşı olmadan ağlamayı…
Ağlamayı
Hıçkıra hıçkıra…
Gün be gün…
Sessiz hıçkırıklarla…

Güneşi göremeyen çiçek gibi
Günden güne gerektirir ölmeyi,
Sanatını aşikâre yaşayamayınca
Olamayınca Tanrı’nın bir dili…

(Üretim Tarihi: 4.3.2011, Saat:01:27-02:12 arası, 15.7.2011-Son Hali: 15.8.2024)