Sanane Şiiri - Ersin Türkdoğan

Uçtum kaçtım kendi elimden
Her yukarı adımda
Her biri tayin edilmemiş rüzgârlarla savrula
Bakılınca sanılacak bir özgür örneği
Duyarsam sesimi, inanılacak bir yönsüzden ibaret
Aşağıda onca ses duyduğumdan değil,
Ezberimden biliyorum
Bakıyorum. Biri derdi biliyorum
Bende diyorum karınca gibiler
Kim kimden uzakta
Uzak olan yalnızlık sinsi kokusunu duyuyorum
Birini seçiyorum aşağıdan
Yalnızca birini kimdir nedir nedendir orda
Yerine koyasım var kendimi
Kendi yerim muamma
Bütün vesaireler altımda
Bütün sıra dışılıklar o kalabalıkta olağanca
Her şey ortada
Uzaktayım belki her şeyi göremem
Uzaktayım misal Japonya’dan
Ama anca bir Japon balığı kadar
Her şey sıvı her şey katı
Bir ölüm gaz gibi saklanmakta
Hatırlayana unutturmakta
İşte tam bu anda
Biri daha kaçsa ipinden
Aynı rüzgârda savrulsa yanıma
Hadi çabuk ama
Unutmadan daha
Tanımlanmamış bir zehir olsa dudaklarında
Yılanlar ağlasa tesirinden
Dudaklarım sınasa aşkını
Ölümü öperken ölmemekle
Bir andan ibaret tüm dünya
Fark eder mi ne kadar uzun ne kadar kısa
Şeytan bile kıskansa ruhumu verdiğim günaha
Açsam gözlerimi baksam hala
Bir damla ondan edilmemiş onca sitemce
Ölürken aşağıya
Ölürken hayatça
Gökkuşakları o damladan geçince var
Kuşun kanatları o yüzden geçirmez suyu
Dünyanın türlü hali var
Suyun üç hali,
Bir gün severiz insanlık hali
Sonra kaldırsam göz kapaklarımı
Tüm bunlar bir kırpış süresi
Hepsi bir kirpik hikâyesi
Gözümü kırpmadan ölürsem eğer
Kudretimden değil
Onca kırpışın onca ölmeyen umut sesi