Saat...15..50
Geçti içimden bir ayrılık treni....
Söndü birden tüm ışıkları dünyanın
Güneş kapadı yüzünü iki eliyle
çıkıp gitti içim içimden..
Bir sağa bir sola
sallandı önce usum.
Şimdi ben uykusuz,
Yalnızca bir matruş çocuğum..
Sonra devam etti sallanmaya
Bir salıncak gibi değil,
Bir saat sarkacı gibi..
Durdu sonra yavaş yavaş
Öylece düşündüm sonsuz evreni....
Üç şey yerleşti önce usuma..
Bir ucunda evrinin sonsuzluğu
duruyordu sokağın,
Bir ucunda yaşam..
Ortasında ben yoktum...
KIRILMIŞ BİR GÖKKUŞAĞIYDI İÇİM,
KURUMUŞ PINARI
YANIYORDU ORMANLARI...
Usumun sallanması durmamış meğer
Yoksa nasıl düşünürdüm tüm bunları...
Bu kez gerçekten durdu galiba..
Bir mermer heykel gibiyim şimdi..
Gözlerimde sözleri doğanın
Yalın, çıplak
Ve aydınlık
Ve berrak...
Burnumda kokusu kırçıllı karanfillerin
Bir de umudu,
Bir de coşkusu
Gelecek görkemli güzel günlerin.....
Kayıt Tarihi : 23.8.2007 15:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güneş kapadı yüzünü iki eliyle
çıkıp gitti içim içimden..
kutlarım
ekrem bozkurt
çıkıp gitti içim içimden..'
TÜM YORUMLAR (2)