Sanal Rab Şiiri - Mehmet Tevfik Temiztürk

Anladım ki insanlık, batılda yuvarlanmış,
Batıl yolda insanlar; azarlanıp, horlanmış.

Hak yolda hakikat var hiç kimse horlanamaz,
ALLÂH (c.c.) ’tan korkumuz var, at bile azarlanmaz.

Rab’binden korkan kimse, hiç zulmedebilir mi?
Bir yerden cezası var, korkan hiç kaybeder mi?

Trafik polisinden; korkan suç işleyemez,
Bâtılın Sanal Rab’bi korkma benden diyemez.

Rab cezasını keser, kul Rab’be dayandırmaz,
Kul daha da kaybeder, yine de akıllanmaz…

Mümin Rab’den korkuyor, kaçak kullanamıyor,
Münafık Rab’den korkmaz, sanal Rab gerekiyor.

Bakarsın uyguluyor, vergisini de veriyor,
Kul hakkını yemiyor, çünkü bir Rab biliyor.

Münafıksa Rab’den korkmaz, mümin bilinir,
Rab korkusu mutlak şart, kulu ehlileştirir.

Batıl sanalı Rab sanır, bütün kurallara uyar.
Hiç farkına varmadan, topluma fayda sağlar.

Bir korku bir kanun şart, insan özgür olamaz.
Zulmeden varlık olur, inançsız yaşanılamaz.

Başka bir canlı düşün, düşüncesi de olsun,
Ahlak din gerektirmez, yeter ki karnı doysun.

Biz insan öyle değil, nefsimiz doyurulamaz.
Rab korkumuz olmasa, vicdanlarımız kalmaz.

Hakta gerçek Rab var, mümin Rab’be inanır,
Sanal ihtiyacı yok, yalnız ALLÂH (c.c.) ’ı tanır.

Hak burada emredilir, bâtılsa men edilir.
Caydırıcı unsurlar, din gibi düzenlenir.

Sanal Rabler artıyor, batıl engelleniyor,
Bencil nefislerimiz, merhameti deniyor…

(2001)