Sanadır Kadın... Şiiri - Ted Bundy

merhabalar.
iyi olman dileğiyle.
sana verebileceğim en güzel hediyeyi kelimelerimin oluşturacağını düşündüm. amacım aklını karıştırmak değil sadece benden sana bir hatıra.

garip bir uykudan uyanıp geçmiştim bilgisayarın başına kafa dağıtmaya çalışıyordum bir sigara yaktım ve sonra bir tane daha.
boş boş bakarken ekrana küçük bir resim içinde gördüm seni o köşede parlıyordun sanki. dikkatimi çektin. tanışmak istedim çabaladım uğraştım. kabul ettin tanıştık konuştuk yazıştık ve sonrada buluştuk. sıcak bir yaz gününün erken saatlerinde kalabalık bir caddede gördüm seni ilk kez. saçında turuncu tokanla. gülümsemenden tanıdım seni. o kadar sıcaktıki güneş üşütüyormuş sen gelene kadar. heyecan ve karmaşık duygularla karşıladım seni. göz göze geldiğimizde kalp ritimlerimi kontrol edemiyordum. istanbul'a hoşgeldin.

yanağına küçük bir öpücük ve hal hatır faslı geçince yanyana yürümeye başlamıştık. binlerce insanın sesini duyamıyordum artık sadece gözlerini tekrar görmek için gözlerimi yüzünden ayıramıyordum. sende utanmıştın benim gibi ikimizde kızardık. konuşamadık. elimi eline sürtüyordum gizlice sıcaklığını hissetmek için. cesaretimi toplayıp tuttum ellerini kalbime yıldırım düştü sandım bi an için sonra sıcaklığın kendime getirdi beni hiç konuşamadık sadece küçücük ellerinin sıcaklığına bıraktım kendimi ben ellerinde büyüdüm hayat buldum. istranbul'a merhaba dedin.

artık ellerindeydim senindim. küçük dünyama sende girmiştin. hatta benim dünyam olmuştun. çabuk ısındık birbirimize biyerlerde oturduk saçına dokundum. biliyorsun beni en çok etkileyenlerden biride saçındır. saatlerce saçınla oynayabilirim itiraz etmeden. ilk günden göğsüme yattığını saçını okşadığımı hayal ediyordum. sen utanmıştın zorla içirdim sana meyve suyunu :) sevdiğimiz şeylerden bahsediyorduk o şarkı güzel bu şarkı güzel nerden bilirdimki sen benim en güzel şarkım şiirim kitabım olacağını. sonra sahile doğru bir yürüyüş ellerin ellerimde. iskelede otururken sarılmıştım sana sende elini belime doladın dünya durmuştu. öyle kaldık bir süre. devamını hatırladığını ve gülümsediğini hayal ediyorum. istanbul'a hayat verdin.

ayrılma vakti gelmişti bütün günümü seninle geçirmiş kalan ömrümüde uğruna adayabilirdim. evine kadar eşlik ettim gören olur diye uzakta ayrıldık. sarıldık. ilk o zaman kalp atışlarını duymuş oldum oda beni çok etkilemişti. evine kadar peşinden
geldim uzaktan sevdiğimi izledim. son kez eve girerken göz göze geldik o an gözlerimin dolduğunu hissettim. daha ilk günden neydi bu duygunun adı aşkmı? ya sevgi? tutkumu desem. bir isim bulamadım ama o duyguyu en şiddetli biçimde yaşıyordum. geri dönüş yolunu unutmuş gibiydim. sanki çöl ortasında kalmışım ve son damla suyumda bitmiş gibiydim. o anda telefonum titredi hadi git artık evine diye yazmıştı sevdiğim beni izliyormuş pencereden gözlerini izleye izleye uzaklaştım. bir sigara yaktım dudaklarıma getirirken yine gözleri aklıma geldi. ne olmuştu bana böyle. o ne düşünüyordu acaba. muhtemelen umursamıyordu. ama ya mesajlardaki sıcak kelimeler. bilmiyordum sonunu. çıkışı olmayan bir tüneldeydim artık. istanbul'a umut verdin.

ilk görüşmemizden yaklaşık bir hafta geçmişti. yine buluşacaktık. bu süre içinde tabiki mesajlar konuşmalar sesini duymadan nasıl yaşardımki zaten. şuan bu satırları yazarken gözlerimin dolduğunu hissettim. nasıl dolmasınki baksana anlatamıyorum bile sevgimi. seni tekrar gördüm sıkıca sarılmıştık. hemen elini tuttum sıcaklığına ihtiyacım vardı. hayat ilk kez mutlu etmişti beni. ve bedeli ne olursa olsun mutlu olmak istiyordum. sensizliği aklıma bile getirmiyordum. hep hayallerimde rüyalarımda sen vardın. her ilişki gibi bizdede sorunlar çıkmaya başlamıştı benim bir sorunum yoktu asla ama sen bana öyle demiştin diyecek sözüm yoktu sevdiğim bırakıyordu beni ve gittin sensizken sadece ağladım başka yapacak birşeyim yok gibi hep ağladım ve döneceğini umut ettim. istanbul'a gözyaşı verdin.

sanırım bir ay sonra barıştık konuştuk sesini özlemiştim. senin geri dönmen gerekiyordu uzak olucaktın bana özlicektik birbirimizi. ben herşeye varım dedim. sende kabul etmiştin. hayat bizi birleştirecekti emindim buna. seni yine çok özlemiştim yanımdayken bile özlüyordum. sabah vapuruna bir bilet almıştım. sevdiğime kavuşmamı engelleyemezdi aşılmaz denziler mesafeler. iki saat süren yolculukta heyecandan ölücektim. gece uyumadım erken kalkamam geç kalırım diye sabah güneş doğmadan hazırlanmaya başlamıştım. iskele yanaştığımızı anons etti kaptan. hemen kapının en önünde yer aldım. yavaş yavaş kapı açıldıkça heyecanım artıyordu. indim biraz yürüdükten sonra gördüm sevdiğimi sarıldık uzun süre. sonra denize bakan bir parkta oturduk. kurabiye yapmış sevdiceğim. onun ellerinden yedim. duygulanmıştım zaten bütün duyguları en üst seviyede yaşıyordum. akşama kadar gezdik dolaştık eğlendik yine ayrılık vakti gelmişti saatin nasıl geçtiğini anlamamıştım ayrılırken yine beklendiği gibi dolu gözlerle vedalaştık. vapura binerken ağlıyordum artık. oda attığı mesajlarda otobüste ağladığını yazmıştı. gözyaşlarına bile kıyamazdım onun herşeyim o benim. ağlama dedim ağlayacağın tek yer benim omzum. istanbul'u ağlattın.

sevdiğimle yüzüncü günümüz olmuştu küçük bir şiir yazdım 'yüzler'imizden gülücük hiç eksik olmaması dileğiyle.