Sana Yazmak, Sana Uzak

Gözlerinle başladım bu yalnızlığa,
sokağın en tenha köşesinden geçerken,
bir rüzgâr değdi eline belki, belki bana.
Adımı bilmeden içinden geçtin sen.

Kaldırımlar sana varmaz, bilirim.
Ben her gece yürürken düşlerinden,
bir çiçeğe su verir gibi bakıyorum yüzüne.
Oysa sen güneşi seversin, ben gölgeyim en çok.

Günlerdir bir mektup yazarım sana,
göndermem, çünkü “sevgili” diye başlar.
Ve ben sana hiçbir zaman sevgili olamam.
Sadece uzaktan duran, bekleyen bir kalbim var.

Seninle hiç konuşmadık,
ama sustuklarımda hep sen vardın.
Dudaklarımdan düşen her sessizlikte,
bir cümle eksik kaldı senden yana.

Pencerenden içeri düşen sabahlarda,
ben kahvemi senin hayalinle içiyorum.
Bir kere gülmedin bana, bunu biliyorum.
Ama ben her sabah seninle uyanıyorum.

Bilmem kaç kere geçtin yanımdan,
her seferinde dünya daha da sessizleşti.
Sana bakan gözlerimi geri almadım,
çünkü aşk, bazen sadece bakmaktır, bilirsin.

Bir şiir gibi yaşadım seni içimde.
Bazen kırık bir dize oldun, bazen tamamlanmamış...
Ama en çok noktasız kaldın satırlarımda.
Ve ben hiçbir cümleye sığdıramadım seni.

Sana hiç dokunmadım.
Ama rüyalarım ellerine alıştı çoktan.
Ben bir mendil gibi cebinde unutuldum,
sen başka bir baharın çiçeğiydin, oysa ben sonbahardım.

İstesen de ulaşamazsın artık bana,
çünkü ben seni, seni severken kaybettim.
Sen hâlâ bilmezken varlığımı,
ben yokluğunla büyüdüm.

Ve şimdi...
Bir Minibüs geçiyor içimde her gece.
Gidiyor bir yerlere, seni de alıp.
Ben istasyonum sadece, bekleyen, terk edilen.

Aşktı bu, evet…
Ama sadece bir yanımda çiçek açtı,
diğer yanımda hep kış kaldı.
Sana bakarken üşüdüm ben, sen hep yazdın.