Sana Yazılan Destan Şiiri - Meltem Arslan 2

Seven sevilmez bilirim..!
Nedendir gözünden düşüşü ,seni yüreğinde taşıyanın ..?
Neden görmez olur gözlerin, seni görebilmek için çırpınanı ..?
Bakmasa sana mesela, ilgilenmese ellerinle, yine de görmez misin onu?
Ama o senin kanadında ki kırığı da gördü, mangal gibi yüreğini de…
Bakma, görme, duyma ne çıkar..?
O almış bir defa senden şifayı. Şifa dediysem, sende olan değil, onun sende gördüğünde şifa.
Veysel’in dediği: “Güzelliğin on pare etmez bu bende ki aşk olmasa” …
Tam burdayım işte…
Sen suretsin duvarlarda, ben gören göz…
Sen uğultusun sokaklarda, ben ayırt eden kulak…
Sen otsun kendiliğinden biten, benim seni menekşeye benzeten.
Sen yosunsun denizlerin çöp yığınında, benim seni inci mercan eden.
Özün çakıl taşı, gözümün gördüğü engin dağ…
İki kelamı bir araya getiremezsin, ben bülbül derim.
Yazamazsın, şair derim.
Çizemezsin, ressam derim.
Amasın, körsün, ben alim derim.
Beceremezsin bir işi, ben usta derim.
Konuşamazsın, hatip derim.
Susarsın, bilmiş derim.
Gözlerin siyah mesela, ben yeşil derim.
Ne diyor Can Yücel: “ Ne renk olursa olsun kaşın gözün, sevdiğinin seni gördüğü renktesin” , tam burdayım işte…
Olsun…
Ben derim yine, ben hep derim;
Sen benim inci mercanım.
Sen benim yeşil gözlüm.
Sen benim hatibim, alimim, ustam.
Sen benim şairim, ressamım, bülbülüm.
Sen benim çakıl taşım, engin dağım.
Sen benimsin, sen benim gördüklerimsin…