Sana Veda Etmek Şiiri - Mustafa Duman

son sahne:
yüzünde ılık bir rüzgar.
saçında son bir kıpırtı.
sarı bir gök...
gözlerde yaş yok.

sana veda etmek
bir atın yelelerini okşayıp günbatımına gitmek gibi.

ellerinde büyüyen bir özlem denemez
kalbinde küçülen bir benek
sana veda etmek
üşüdükçe giydiğin bir hırkayı sökmek gibi
sana veda etmek
bir ülkeden çıkmak gibi

her şey yavaşlıyor
bir şarkı boyunca yüzünün yere baktığı oluyor
bir susmak boyunca konuşmak istediğin
gözlerini üstüne sermek üşümüş bir bedenin
sana veda etmek
tutulmamışlığını hatırlamak gibi bir elin

kurumuş bir yaprağı kırıyorken sonunda
ellerinin duruşundan söz açmak yersiz artık
yüzünde bir rüyadan arta kalan güzellik
duruşunda güzelliğin gördüğü rüya
gülüşünün o bende yer etmişliği
ağır bir göz kırpışı gibi
giriyor konuşulmayacaklar arasına
sana veda etmek
umudun ölüsünü bırakmak gibi durgun bir suya

kopan herşeyin resmi bize benziyor şimdi
harften bölünmüş bir kelime, kırık bir dal
parçalanmaya hazır gül kurusu
ikiye ayrılan kitap
-ki bir yarısını anlatır hep diğer yarısı-
sana veda etmek
bir yaprağın düşerkenki türküsü

anlatmakla tükenmez bir sen vardı bende..

bir damlanın koptuğu buluttan aldıkları gibi
bir cümleye sığabilirse herşey yine de
içimde birikenleri al şimdi

bildiğim en güzel şiir gözlerindi

sana veda etmek bir şiiri unutmak gibi

(2002)