Sana Uyanıyorum Şiiri - Suzan Çubuk

adını sanını hatırlamadığım aşklardan geçti bu yürek...
kiminle nerde nasıl belli olmayan yollara gitti ardına bile bakmadan... kimi zaman hatırladığı kadar andı kimi zamansa anmak istediği kadar hatırladı aşklarını bir bir...

şimdi seni kaybetmenin acısı öyle harlı ki içimde, elinden şekeri alınmış çocuk gibi mahsun gözlerim... ağlamama kıyamazsın bilirim... koşup gelemesende uzanıp tutamasanda silersin göz pınarlarımı bütün şevkatinle...

en çok ellerin aklımda... sonra yüzün gözlerin... öpmeye doyamadığımdın unuttun mu?
gecelerim zor geçiyor sensiz... yıpratıyor o karanlık saatler dakikalar... gün aydınlığında ise sana uyanıyorum senden habersiz... aklımda, fikrimde, düşümde, kalbimde sen günümü geçiriyorum ölesiye sessiz...
şarkılar söylüyorum sana duymadığın halde bağıra çağıra... sadece ölene ağıt yakılmaz ya... bende ağıt yakıyorum ardından içinde gelincikler olan... bir bir sayıyorum sensiz geçen anlarımı... senin için ne çok yemin bozdum onlar geliyor istemeden aklıma...
sana burdan serzenişlerim de hep bu yeminlerin acıttığı yerler yüzünden değilmi...

kanıyor içim hiç durmaksızın... adını her anışımda ruhumdan bir parça kopup gidiyor ait olduğu yere... yani sana... ben diyebileceğim bir ben yok artık ne bedenimde ne ruhumda... hepsi sana aşık... hepsi senin yoluna feda...

baktığım aynalarda yüzümü seçemiyorum artık... kabul etmiyor sırlı camlar şimdiki halet-i ruhiyemle beni... ben ben olmaktan çıkmış sana uyanıyorum her sabahımda... ve işte yine bir veda...

>