Sana Tutuklu Şiiri - Anıl Kılıç

Sana Tutuklu

Ben neden çıkamıyorum senden?
Neden her yol seni gösteriyor,
Her sessizlik seni fısıldıyor,
Her rüya sana varıyor…
O kadar çok,
O kadar derinden bağlıyım ki sana,
Bunu aşk bile tam anlatamıyor bazen.

Seninle başlamayan bir günüm eksik,
Seninle bitmeyen bir gece yabancı.
Her şeyde sen varsın…
Her melodi, her nota sen…

Radyo açıkken çalan bir şarkı,
Sokaktan geçen bir kadın parfümü,
Bir sokak lambasının altında titreyen gölgem…

Hepsi seni anlatıyor bana.
Adım atıyorum,
Ama her adımda senden uzaklaştıkça,
Bir yanım geri çekiyor beni.
Bir adım ileri, bin adım geri…
Sana tutuklu bir adamın yol haritası bu.
Kaçmaya çalıştıkça
Sana yakalanıyorum yeniden.
Âşık oldum…

Hem de saklanmadan, korkmadan.
Sonra yandım,
Kül oldum içimde.
Ve sustum…
Çünkü anladım ki
Senin sessizliğin,
Benim çığlığıma hiç kulak vermeyecek.
Her şarkıda gözlerinle buluştum.
Her notada gözbebeklerin duruyordu.
Ve sen,
Hiçbirini duymadın…

Hiçbirini bilmedin…
Artık o bile çok geliyor…
Bir bakışın, bir kelimen,
Bazen sadece “merhaba”n bile ağır geliyor kalbime.
Çünkü kalbim dar,
Yolum karanlık.
Ve sen,

O karanlığın tam ortasında
Parlayan ama dokunulmayan bir ışıksın bana.
Ben seni sevdim.
Hem de en saf yerimle,
Hiç kirlenmemiş bir çocuk kalbiyle…
Ve sen…
Bir kelimeyle kıydın bana.

Ne bağırdın, ne veda ettin…
Sadece gittin.
Oysa bende kalmıştın hâlâ…
Şimdi her anımda bir sızı var.
Bir “keşke” gibi duruyor gecelerim.
Yalnızlıkla sarılıyorum kendime,
Çünkü başka bir ten,
Senin boşluğunu örtemez.

Ben sana tutukluyum…
Ne unuturum seni,
Ne affederim kendimi…
Ve bu aşk,
Bir ömür boyu yattığım
En sessiz cezaevimdir.