Sana Sığındım Şiiri - Sait Yalçın

***bu yakarış Sana ALLAH'IM***

Bütün ümitlerim bittiği anda,
Son ümidim deyip; SANA SIĞINDIM.
Yalnızlık canıma yettiği anda,
Suyla ekmek yiyip; SANA SIĞINDIM…

Dost bildiklerim hep çekildiğinde,
Tüm dünyam başıma yıkıldığında,
Gözümden kanlı yaş döküldüğünde,
Gözyaşlarım silip; SANA SIĞINDIM…

Kahpelik mertliğe üstün gelende,
Sevilen hep nankör; naçar seven de,
Düşmanlarım alay edip gülende,
Tek dost seni bilip; SANA SIĞINDIM…

Bu kalp beni bir gün ondurur diye,
Ayrılık zincirim kırdırır diye,
Beni de gün gelir güldürür diye,
Karanlığı delip; SANA SIĞINDIM…

Hep sevmek olmuyor, sevilmek gerek,
Yerilmekten bıktım, övülmek gerek,
Aşk için can verip, ölünmek gerek,
Karşılıksız sevip; SANA SIĞINDIM…

Bir yiğit yürek çıksa, sevse beni,
“SEVİYORUM ULAN! ” dese “BEN SENİ”,
Aşardım o zaman türlü engeli,
Senden aşk dilenip; SANA SIĞINDIM…

Hayır yok yıllardır yeşil-elada,
Kendi na’şım gördüm herbir selada,
Yazmışsındır diye Kal-ü Bela’da,
Bir sebep dileyip; SANA SIĞINDIM…

Aşık Oğuzhan’ım aşka aşığım,
Yar yüreğindeki köşke aşığım,
Cananla gelecek meşke aşığım,
Bin kez secde edip; SANA SIĞINDIM…