Sana Sarılmalar Biriktiriyorum

Gün düşerken yorgun omuzlarına,
sessizce sokuluyorum hayaline.
Söylenmemiş cümleler, unutulmuş dualar,
tutulmamış eller gibi kırılgan bir sevda…
İçimde biriktirdiğim her özlem,
kollarımda ağırlığını hissedene dek bekliyor.
Sana sarılmalar biriktiriyorum.

Gecenin en suskun saatinde,
ay ışığı göğsüme düşerken,
yastık kenarında bir isim fısıldıyorum,
yağmura karışan sıcak bir nefes gibi.
Kelimeler yetmiyor anlatmaya,
ellerim titriyor, gözlerim doluyor,
ama hep aynı cümleyle tamamlanıyor içimde:
Sana sarılmalar biriktiriyorum.

Uzak şehirlerin soluk ışıkları altında,
hiç bilmediğin sokaklarda gezerken,
senin adını taşıyan rüzgârlarla konuşuyorum.
Her esintide sana dokunmak var,
her adımda sana kavuşmak,
ama yollar ne kadar uzun olursa olsun,
yüreğime yazılmış kader değişmiyor:
Sana sarılmalar biriktiriyorum.

Baharda açan ilk çiçek gibi,
yazın en uzun gününe sığınan gölge gibi,
sonbaharda yere düşen bir yaprak,
kışın ilk kar tanesi gibi duruyorsun içimde.
Zaman geçiyor, dünya değişiyor,
ama özlem hep aynı yerde büyüyor,
gözlerimin en kuytu köşesinde:
Sana sarılmalar biriktiriyorum.

Kelimeler bittiğinde, yollar tükendiğinde,
bir gün gelir de sesimiz kaybolursa rüzgârda,
geriye yalnızca bir şey kalacak elimde;
sıcak, derin ve hiç eksilmeyen bir an.
Ve o anın içinde, tüm varlığımla,
yalnızca sana ait olan o cümleyi fısıldayacağım:
Sana sarılmalar biriktiriyorum.