Sana Rağmen Sana...

Bakışlarının gölgesine sığınıp yaşamak…

Nereden bilirsin sen, bir ölümdür susmak!

Aşkın mânâsı yitirilmiş sanırsın,

Bakışlarının, aynadaki kadarını görürsün ancak.

Kalp, sızlamaz artık gidişlerinin esaretinde

Gelişlerinin hatrına bir selâm çak, uzletinde

Kaşlarını sinirden çatıp kırık yaya çevirdiğin günlerde,

Gülüşlerini, saniyesi miktarınca fark edersin ancak.

Bir umut ki sabır yok, neden yok

Bir feryat ki gözyaşı yok, nidâ yok

Bir hayat ki nefes yok, sen yoksun, senden yoksun…

Varlığının, uzayda kapladığı alanı kadarıyla farkındasın ancak.

Gelir geçer sende günler, tan yeri gibi sessiz, nefessiz

Gece ile dost olmak, yersiz, gereksiz, hissiz

Çekilince el ayak, kalakalınca dımdızlak;

Yıldızlarla dost olmaktansa; kaçıp, uyursun ancak.

Parmağımda senden bir parça, bir antlaşma

Gerdanını süsleyen, o sarı şeytana:

Usulca dur, sakın kıpraşma! dediğim zamanlarda

Sen bunu rüyayı, masal sanırsın ancak.

Kalbinden çıkan ses, her daim bir başkasına yeltendi

Varsa göreceğim, güneşli günler; hep seninleydi…

Hüzünden dolayı kesilen nefes sana uzaktır;

Nefesinin kesilmesinden, heyecanının miktarınca haberdarsın ancak.

Artık, sığamıyorum bu sabahsız gecelere

Anlatmak mı? Belki… Bu ruhsuz hecelere…

Bensiz yaşam, sana mubahtır;

Sen, sevmeyi, yanında olmak sanırsın ancak…