Tırnaklarımda başlıyor aşkın. Parmak uçlarımda sayıklıyorum hikmetlerini. Gözlerim eserlerine dalıyor; izlerini kovalıyor bakışlarım.
Kulaçlarım kısır kalıyor dehlizlerine varmaya.
Daldıkça derinleşiyor; derinleştikçe sonsuzlaşıyorsun.
Galeksiden galeksiye uçuyorum tüm hiçliğimle. Bedenimi nerelerde bırakmışım, aklımı fikrimi nerelere satmışım bir tek sen farkındasın! Hiçleşiyor kendimden geçiyorum eserlerinin sonsuzluğunda. Hiç oluşlarımla coşuyor, yeniden sana koşuyorum. Nereye kadar sürüneceğim sana gelen yolda?
Dipsiz kuyularda boğulmak üzereyken; görünmez yerlerden bir el gönderiyor; çıkarıp alıyorsun beni düştüğüm yerden. Merhametin ısıtıyor ruhumu, yeniden doğuyorum ve sana doğru koşuyorum. Affına sığınıyorum her seferinde…
Ahhh! Nasıl bir doğuştur bu sana koşmalarımdaki anlarım! İşte o anda evrenin bilinmez köşelerinden yol buluyor hikmetlerin. Akıyor benliğime. Aktıkça zerrelerime ama, kıvranıyorum yine de sensizliğime…
Ne bilsin senin kokunu almayan? Nasıl dilllendirsin seni okumayan? Nasıl da koşuşturmaz can olan can, sana varan yollarda? Yerdeki karıncadan göklerdeki ulaşılmazlarda, görünenlerden görünmeyenlerde nasıl da aramaz seni, senin yoluna baş koyan? Kokuların sarmalamış yeri göğü. Renklerin boy salmış kara toprağın bağrından uçsuz bucaksız göklere…
Arıyorum soluksuz, dolanıyorum zamansız mekânsız.
Kâh uykuda kâh ayakta. Dipsiz kuyulara düşüyorum. Çamurlara bulanıyor elim yüzüm. Sürünüyorum zifiri karanlığında bilinmezliğin. El yordamı ile ilerliyorum körü körüne. Yılmıyorum yine de! İnadına ve nefesten öte sayıklıyorum adını. Biliyorum duymaktasın yakarışlarımı, çırpınışlarımı, kıvranmalarımı ve bitmez sancılarımı…
De bana, nice badireler atlatmalıyım daha? İzin ver sığınayım bir kuytucuğuna. Bir lokma, bir hırka yeter bu cana. Yeter ki aç gözlerimi! Göster gölgelerini bir bir… Sonra tutuştur kalemi elime. Yazdır biteviye okuttuklarını. Aç dilimi, söylet gizemlerini.
Biz insancıklar neden böyleyiz?
Hangi akla uyarak doğada kendimizi en üstün görürüz?
Su, hava,toprak, bitki, hayvan; biz insanlar olmadan yaşayabilir değil mi?
Peki ya biz insancıklar? Doğadan biri yok olsa nefes alabilir miyiz?
Şükran Günay’dan
Şükranca
Şükran Günay
Kayıt Tarihi : 3.2.2009 22:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Aç dilimi, söylet gizemlerini...
bilgiye ihtiyac duymayan bir toplumuz(!!!)virtuel alemde isim(karetlerine)göre hareket ederiz(!!!)ironik ama obsesyon ruh halimizi cabucak belli edenlerdeniz(!!!)en degerli yazilara seciciligimiz kit ve sacma sapan yazilarda hem-fikirlesiriz nedense(!!!) oysa 'bilgi' hayatimizi yönlendirir
nerede bir bilgi varsa orada hosgörü vardir erdemlilik vardir önyargisiz güzel medeni toplum vardir düsüncesi ile...
saygilar ögretmenim
CANIM BENIM,
BİLİME AŞIK YÜREĞİN, VARLIK KARŞISINDA KÜÇÜKLÜĞÜNÜ İDRAK ETMESİ, RUHUNUN NE KADAR YÜCE OLDUĞUNU GÖSTERİYOR..ANLAM VE ANLATIMIYLA HARİKA BİR ESER OKUDUM ŞÜKRAN ÖĞRETMENİMİN KALEMİNDEN....BEN BUNU DAHA ÖNCE GÖRMEMİŞİM.YÜREĞİNE KALEMİNE SAĞLIK CANM..BİLİMİN SONSUZLUĞUNA DALMAK KADAR SAHİBİNE YAKINLAŞIR KİŞİ..BİLİM YOLUNDA NİCE MESAFELER DİLİYORUM SANA, MİLLETİMİZE VE İNSANLIĞA...SELAM VE SEVGİLERİMLE
De bana, nice badireler atlatmalıyım daha? İzin ver sığınayım bir kuytucuğuna. Bir lokma, bir hırka yeter bu cana. Yeter ki, aç gözlerimi! Göster gölgelerini bir birrrr… Sonra tutuştur kalemi elime. Yazdır biteviye okuttuklarını.
Aç dilimi, söylet gizemlerini...
..................tşk.çok güzeldi..bir kez daha tşk.sana sevgili Şükran Günay
TÜM YORUMLAR (5)