Sana koşmak için kurulan düş...

Yannis Ritsos'un dediği gibi; kaçacak bir yerimiz yok.
Gizlenecek sığinacak bir limanımız da yok.

Kaçsaydım kendim kaçardım memleketten caddelerden sokaklardan binalardan odalardan uçsuz bucaksız maviliklerden ufuktan denizlerden çöllerden...

Bir uçurumun kenarındayım oysa.
Ayaklarımı boşluğa bırakmışım
Ellerimi yastık yapmışım enseme
Gözlerim kapandığında pembe bir manzara
Gözlerim açıldığında yolu düşen kuşları izliyorum
Kızgınım aşık olduğum için kendime
Kırgınım küskünüm öfkeliyim de
Her şey boş ve kandırmaca
Dolu taraflarımda var elbette
Acı keder hüzün
Sonra ölmüşlüğümde oluyor ara sıra
Beynim bitkisel hayata dönmüş
Garip bir rahatlama. Düşünmüyorsun o anlarda

Televizyonlarda; Habire kiralar açlıklar yetişmeyen ücretler ve lan diyorum ben mi neden oldum tüm bunlara?

Uğursuzlar....Burunları havalarda dolaşanlar şarlatanlar şaka gibiler ben mi neden oldum?

Gelişmelere kapattım kendimi. Kitaplara şımarık köşe yazılarına bilgiç bilgiç konuşanlara en çok da çubuk sallayarak memleketi kurtaranlara...

Ekonomistler
Güvenlik uzmanları
Emekli askerler
Emekli polislerin fikirleri yok mu dağları çatışmaları anlatacak? Onlar insan değil mi bu memlekette fikirsizler mi?

Hepimiz ölelim. Bir avuç azınlık mutlu olsun yeter ki!

Senin yüzünden başıboş kaldım. Böyle giderse kulağıma yeşil küpe zımbalayacaklar. Ne olur olmaz diye sağlıkları önemli idarecilerin ısırır mısırır kuduz muduz olmayalım diye...

Seni özlüyorum. Hayatta mısın?
Sanki sana yazsam dolu dolu eskisi gibi olacağım.
Uçurumdan salladığım ayaklarımı toplayıp sana koşacağım...

Vallahı kroluğa bile razıyım odunun ve kargan olmaya bile....