Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ersin abi, bu antolojide 10 puanın üzeri yokmu ya,
bu harika şiire söyleyecek söz bulamıyorum,
yüreğinize sağlık,
nice güzel şiirlere imza atmanız dileğiyle,
saygı ve selamlar,
Yine mükemmel duygulardan aşkın kalp atışları bu narin eser...Benden TAM PUAN.KUTLUYORUM SANAT RUHUNUZU.
Denizler yetmez bana sığmam öyle engine,
İnanamaz bu yürek senden başka dengine,
Yokluğunda bedeni kan kırmızı rengine,
Bilesin ki boyarım hasreti aşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam
ÇOK GÜZELDİ ÜSTAD YİNE TADINDA AKMIŞ YÜREĞİNİZ
KUTLARIM
TAM PUANLA
SELAMLAR
Şiirlerinde belli bir kaliteyi tutturdun.Konu aşk ve o aşk ile ilgili hüzün çok güzel yansıyor.bundan sonraki şiirlerinde böyle gidecek gibi.AŞK şairi.Yine çok güzeldi aman kavuşma yazamazsın sonra.Kavuşacağına inansan bu şiirler bu şekilde yansımazdı ayrıca:.))Sevgilerr
DÖRT DÖRTLÜK ŞİİR BU OLMALIKİ
DEFALARCA OKUDUM,MÜKEMMEL
KALEMİNİZ VAROLSUN ERSİN BEY....
SELAMLARIMLA
HARİKA DİZELER YÜREĞİNİZE SAĞLIK
SAYGILARIMLA
Sana Kavuşamazsam
Başka bir şey bekleme seni sevdim bir kere,
Sanma ki bahtiyarım seninle yaşamazsam,
Aramıza ayrılık girerse Allah vere,
Sürünmekten cayarım eğer ki koşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam...
Gönül seni kendine kendinden öte bilmiş,
Ne varsa senden başka çıkarıp aşktan silmiş,
Sor istersen Leyla’ya kim daha çok sevilmiş,
Yıldızlardan kayarım çölden ulaşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam...
Her gece düşlerime bir tek sen dolacaksın,
Her gün gönül bahçemde açan gül olacaksın,
Sanma susuz kalacak sanma ki solacaksın,
Nehirden mi sayarım sellerce taşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam...
Denizler yetmez bana sığmam öyle engine,
İnanamaz bu yürek senden başka dengine,
Yokluğunda bedeni kan kırmızı rengine,
Bilesin ki boyarım hasreti aşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam...
Rüzgarlarım sevdanı ömrümce savuracak,
Bir sevginin ateşi gönlümü kavuracak,
Yeminimdir mahşerde bile bende duracak,
Mezarıma koyarım seninle coşamazsam,
Bu canıma kıyarım sana kavuşamazsam...
16 / 06 / 2008 – ADANA
insan yüreği işte sevdimi canından bile daha çok seviyor.ne kadar derin duygular içeriyor şiirdeki tema...hangi varlıkta var bu denli paylaşma ve sevgi...bu bağlamdan bakınca şiir çok harika olmuş...her şey yerli yerinde..tebrik ederim üstadım...tam puan...selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz.
Yaşamak yıldızlarda
Seninle olmak istiyorum
Sevişmek hüner değil
Yanında kalmak istiyorum
Yaşamak hüner değil
Seninle ölmek istiyorum varol baba :) mük kembelllll olmuşşşşş tebrikler.....
AKICI, SEVGİ DOLU GÜZEL BİR ŞİİR KUTLARIM ERSİN BEY.
Ersin Bey,
Bestekarlığınızın vermiş olduğu bir avantaj mıdır acaba? bütün şiirlerinizde duygu ve akıcılık gerçekten üst düzeyde.
Tebrik ediyor, sevgiler, saygılar sunuyorum.
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta