Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
çok çokgüzel takdirlerimle
elacan
Tebrik ve selamlarımla.
Çok güzel bir şiir okudum yine.Tek kelimeyle harika.Yüreğinize ,kaleminize sağlık.Selam ve saygılarımla Mahperi KOÇ
SEVGİLİ USTADIM KALEMİNİZE ,YÜREĞİNİZE SAĞLIKLAR DİLERİM. BÜYÜK ZEVKLE OKUDUM . MÜTHİŞ ANLATIM . DEĞERLİ YÜREĞİNİZİ KUTLARIM .TAM PUAN AZERBAYCANDAN
Yine aşk, yine sitem, yine güzel ve etkili aşk şiiri. Tebrikler, saygılar.
Tutamaz oldum artık şu ömrümü elimde,
Taşamıyorum doğan güne kendi selimde,
Hep acı var hep feryat her an gönül telimde,
Bil ki sazlarım bile sana isyan ediyor…
Dinlendim sayfanda, teşekkürler dost.....
Tebrikler saygılar tam puanımla beraber....
Niyeydi bu çileler niye hüzünlerden ağ,
Ne hayalim yaşıyor ne de umutlarım sağ,
Her yanım bir uçurum her yanım aşılmaz dağ,
Bil ki düzlerim bile sana isyan ediyor…
Saçımdaki her beyaz bitmeyecek bir ahtır,
Sana isyanlardayım bu kadarı günahtır,
Kime hangi sevdadan bunca kalanlar vahtır,
Bil ki azlarım bile sana isyan ediyor…
tebrikler değerli gönül dostum güzel bir şiir okudum yüreğine sağlık
selamlarımla
Tutamaz oldum artık şu ömrümü elimde,
Taşamıyorum doğan güne kendi selimde,
Hep acı var hep feryat her an gönül telimde,
Bil ki sazlarım bile sana isyan ediyor…
Niyeydi bu çileler niye hüzünlerden ağ,
Ne hayalim yaşıyor ne de umutlarım sağ,
Her yanım bir uçurum her yanım aşılmaz dağ,
Bil ki düzlerim bile sana isyan ediyor…
Saçımdaki her beyaz bitmeyecek bir ahtır,
Sana isyanlardayım bu kadarı günahtır,
Kime hangi sevdadan bunca kalanlar vahtır,
Bil ki azlarım bile sana isyan ediyor…
Yine yüreğinizde hüzünler ilmek ilmek olmuş ve açılması imkansız bir düğüm oluşturmuş adeta.
Yüreğinizdeki acıların bir an önce dinmesini diliyor yazan kaleminizi kutluyorum. Saygılar yüreğinize ve tam puanımı bırakıyorum sayfanıza
İçten duygularla yazılmış bir şiirinizi daha okudum ERSİN BEY tebrikler
Şiir yazıyor bu usta kalemmm...
Güzeldi... güzeldi...çok güzeldi...
Tebrikler kocamannn...
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta