Bir zamanlar, güvenin bir dağ gibi sarsılmaz olduğu zamanlarda, sana inanmıştım. Kelimelerin birer inci tanesi gibi dökülüyordu dudaklarından, her biri parlak ve umut doluydu. Sözlerin, bir fırtınanın ortasında sakin bir liman bulmuş gibi ruhumu sarıyordu. Her "Gitmeyeceğim" deyişinde, kalbimde bir çiçek açardı. Sana inanmıştım.
Zaman geçti, mevsimler değişti. Seninle birlikte hayaller kurduğumuz o sıcak yaz günleri, yerini soğuk ve kasvetli kış gecelerine bıraktı. Ama ben hâlâ, o eski güzel günlerin hatırasıyla yaşıyordum. Her defasında dönüp "Buradayım" diyeceğini umarak bekledim. Gitmeyeceğine inanmıştım, çünkü sen öyle söylemiştin.
Ancak bir gün, kelimelerin anlamını yitirdi. "Gitmeyeceğim" diyerek verdiğin sözler, rüzgârın savurduğu yapraklar gibi uçup gitti. O güven dolu liman, bir anda fırtınaya kapıldı. Gidişin, ardında bıraktığın boşluk kadar derin ve acı vericiydi. Sana inanmıştım, ama sen gitmiştin.
Şimdi, yalnızlığın ve sessizliğin içinde, sana inanmanın verdiği o eski sıcaklığı arıyorum. Gitmeyecektin, ama gittin. Sana inanmış olmak, kalbimde derin bir yara ve hayal kırıklığı olarak kaldı. O kıvılcım, senin gidişinle söndü. Bir daha alevlenmeyecek. Senin dönüşünü beklemek artık boşuna. Çünkü sen, bir daha dönmeyeceksin. Sana inanmıştım, ama bu güven artık geri gelmeyecek.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta