Nefha-i Ula Şiiri - Batıkan Kaymaz

Göğsümde başını düşlemek aceleci bir isyana dönüşüyor içimde
Yanmadan bir şeyler, sönmeden güneş
buluşmalı bukleli saçların saplanmalı tekrar kalbime, burnum kokusunu bir kez daha duymalı
Kendimin yalancısıyım, inan öyle diyorlar! Susturamıyorum ...
Kendimin yalancısıyım seni seviyorum!
Özlem yalandır, ırak olur gözden uzak gönülden diye kandırmaya çalıştım kendimi uzun bir süre
Şah damarım kadar yakın bir Allahmış bir de sen
Ciğerimin yalancısıyım inan sensiz nefes alamıyorum!
...
Dolu eşya arasında boş bir oda gibi yankılanıyor sesim senin olmadığın çatımızın altında
Şizofreni bir düşe dönüşüyorsun kanepemde
Biri hiç yenmeyen iki tabak koyuyorum masaya her akşam yemeğinde
Gece inatçı sevgilim, yastık sürekli ıslak
Sen yerine alaycı bir sessizlik kollarımda
Ne olur susma!
Tozlanmasın sesin kulaklarımda
...
Kerbelanın ortasından, firavunun zulmünden geçtim, geçilir sandım senden geçilmiyor
Gelecek örter, hiç bir fırtına açamaz üzerini sandım
Gelecek diye bir şey yokmuş, sonsuz bir şimdi varmış
Şimdi de sonsuz bir sen
Şiiri doğuran bir annesin
Ben sana en fazla yarı yolda kalmış bir şair olurum hiç varamamış
Oturduğum yerde hadsiz düşler büyütürüm en fazla
Kalemin perisi olur şiirim olursun
Sızım
Yangınım
Ah’ım olursun!
...
Gözümle görmediğim bir Allah’a inandım, gördüğüm bir sana
Bir budist bile şahadet getirir yokluğuna
İnanma sen yalancı yağmurlara, kuruyacak elbet nefretin gelecek baharda
Bekle yüreğinde ebemkuşaklarını ilk müjdeyi onlar getirecek
Bize süslenmiş bir köprüden geçeceğiz el ele
İnan!
İnanmazsan
Nefha-i Ula
...
Ayırır bizi ahir zaman ince bir ipin üzerinde karşılaşırız elbet
Boşver buruk hayalleri kanıtlarsam günahsızlığımı bir ırmağın altında sadece ikimiz, cennetin bir köşesinde buluşuruz elbet
İstersen bir çölde de olur sessiz, tüm gürültüden uzakta yalnızca sen ve ben
Tanışırız, kendimizle tekrar barışırız
Ellerimiz hiç buruşmamış, gözlerimizden hiç damla akmamış gibi baştan yaşarız
İnan
İnanmazsan
Zebaniye düşer cenneti beklemek!