Sana güveniyorum

Hemen hemen tanıdığım herkes , sana güveniyorum dedi. Bu cümleyle büyüdüm, çocukluğumun salıncağı, elim sendesi, kör ebesi... Hepsi bu cümleydi. İlk gençlik zamanlarımdaysa evrim geçirdi "iyiki varsın, keşke hep hayatımda olsan'lara döndü.) Zaman geçti pirinç bir istavroz gibi gerdanına takıldı yüreğim, on dördünde bir serabın. Çok mu güzeldi? Bilmem. Hatırlamam bile.. Gerçekti hepsi bu. Elvan saplı fincanın vicdanı kadar bir sesti ondan duyduğum  -sana çok çok güveniyorum, iyiki hayatımdasın...Üzerinden bilmem kaç mevsim geçti, bilmem kaç bahar eğdi sesime kendini. Ben büyüdüm.. Oysa o gün, bir fincanın içine girip, oradan yudum yudum bağrını demleyecek kadar toz buz olmuş zerreleşmiş bir kadimdim...Duymak isteklerimde onlar değildi..! Geçti. O ayın beşide, bedenin yaşıda.. Hala hep aynı cümleyi duyuyorum sana güveniyorum. Güveniyoruz. Iyiki varsın...Tabiatım kör olsun istesemde boşa çıkaramıyorum zaten...Çok sonra ögrendim sevginin sürekli yer değiştirdiğini ve SANA GÜVENİYORUM diyebilmenin, dedirtebilmenin,SENİ SEVİYORUM diyebilmenin, dedirtebilmenin onlarca adım önünde olduğunu.. Bunu diyebilmek bana hiç kısmet olamadı, ama sizlerin; bütün içtenliğinizle "SANA GÜVENİYORUM" diyebileceğiniz sevgilere denk gelmeniz dileğiyle... HAZİRAN.