Canım annem,
Seni ne çok sevdiğimi,
İyi bilirdin.
Merak edip üzülmeni,
Kapı önünde beklemeni,
İstemediğim için,
Akşamları
Eve erken gelirdim.
Yemek telaşı içinde,
Seni mutfakta bulurdum.
Gülen gözlerinle bakıp yüzüme,
“Hoş geldin yavrum” derdin.
Bulaşık ellerine aldırmadan,
Boynuna sarılıp öperdim seni.
Şefkatli kollarınla sarardın beni.
O anki duyguları,
Yaşamadım hiçbir yerde.
Boşuna dememişler:
“Sıcacık Ana Kucağı,
Devaymış her bir derde”
…
Canım annem
Doğduğum günden beri
Beni en iyi
Hep sen anladın.
Ben güldüysem
Güldün
Ağladıysam
Ağladın
İnlediysem
İnledin
Konuşmaya başladığım
İlk andan beri
Hiç bıkıp usanmadan
Sabırla dinledin
Bu yüzden olsa gerek
Utanıp sıkılmadan
Kendimi rahatça ifade etmem.
Ve yine
Bu yüzden olsa gerek
Sarsılıp yıkılmadan
Bir başıma
Sensizliğe yetmem…
…
Canım annem
Biliyorum
Ben mırıldanarak
Bu satırları yazarken
Sen hala beni dinliyor
Ve yüzünden hiç eksik etmediğin
Tebessümünle
Ötelerden
Bana bakıyorsun
Açık penceremden içeri giren rüzgarla birlikte
Ilık ılık
İçime akıyorsun
Ve
Gittiğin günden beri
Hiçbir dudak değmeyen
Öksüz yanağıma
Bir buse takıyorsun…
Ama neden buz kesiyor öptüğün yer anne?
…
Dayanamıyorum artık
İçim acıyor
Yokluğunla canımı yakıyorsun
İnceldiği yerden kopsun
Bana da yer aç yanında anne
Uçarak sana geliyorum
Merak etme
Çıkarken camı kapattım
Hızımla geceyi deliyorum
Sana geliyorum anne
Sana geliyorum…
Kayıt Tarihi : 12.3.2007 09:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!