Sana Geleyim Şiiri - Servet Üstün Akbaba

SANA GELEYİM

Geçip giden mevsimlerin yüzleri
Eskir durmadan
Saçlarının gölgesi düşer pencereye
İçini dökersin aynalara
Alnında akşamın kırışık heceleri
Yatağında yalnızlığın ağır boşluğu
Zamansız oluştuğunu kimseler bilmeyecek
Yeniden yaratıldığında uykularımda
Yol izi var gözyaşlarında
Yaşlanıyorum ellerinin uzun dokunuşunda
Şafaklarımda dururken cemrelerin rüyası
Hiçbir şeydin
İçimdeki şiir ağladığında
Yıkık sesime gel
İz’in olurken rüzgârların gölgesi
Nakaratlanırken acıya kirpiklerin
Büyüttüğün cemreler adına
Şiirler sustuğunda gel

Kanıyor eylül akşamı
Mecazdır vakit bakışlarında
Kaç kapı açıldı
Kaç pencere sustu
Sözlerin keskinliğinden hançer inerken
Nasıl gelirsen gel

Sokaklar
Düşen yapraklar ve kuru dal
O sağır rüzgâr
Tek kelime etmeden
Kırıldı yüzümde
Biliyorum ki bütün yanmalarım aşktan
Bağışla her gittiğimde
Sana geleyim

Servet Üstün Akbaba