Sana Gelemesem de Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Ben sana gelemiyorum kadim dostum.
Her yol sana çıksa da yolun sonunda sen yoksun işte anla.
Aklımda, avucumda, kolumda bağrımda her yerde sen varsın.
Her yere seni koyuyorum ama yine de yoksun yanımda.
Ve artık özlemiyorum seni aramayı boş sokaklarda.
Sana acı çekmeyi özlemiyorum, gülmeyi boşluklara.
Ellerinden tutmayı, kalkmayı varlığınla
Saçlarını taramayı özlemiyorum parmaklarımla.
Ben bizzat seni özlüyorum bu kaldırımda.
Bak bu kaldırım benim beynim,
Bu kanlar, bileğimden döktüm benim sevgim,
Elinden tutup seni götürmek istediğim şu evim?
Evinde sakladığın o siyah sayfalar…
Sen gelmesen de onlar bizzat benim.
Çünkü her şeyimi sana tanıtmak istedim.
Bak burası benim evim seni burada sevdim,
Burada baktım ilk resmine bileklerimi burada kestim.
Demek istedim.
Üstüne, yanına kuytusuna köşesine,
Bir şekilde bir yerine ismini yazdığım her şeyi
Sana göstermek istedim.
Kadim dostum, kainatım…
Benim için her şey sendin.
Bir kalbin varsa buna lütfen ağla.
Soran herkese her şey yolunda dedim.
Bileklerim kanarken, başım çatlarken,
Hatta şu yazının karşısında ağlarken,
Kim sorduysa her şey yolunda dedim.
Ben o yolda değildim.
Ben hakkı bilip hak etmeyenlerdenim.
Ben secde edip, boyun eğenlerdenim.
Buna rağmen günahın öz kardeşlerindenim.
Ben benim ve Cahit’im.
Belki senin eski dostun belki bir serseri…
Belki eskimiş insanlardan yalnızca biri,
Buradayım ve beklerim.
Bir gün gelmeyeceğini bilsem de beklerim.
Bir gün ağlamaktan yorgun düşse de göz bebeklerim,
Bir gün değil her gün bekler, yine de severim.
Yine de sever, yine de sana teşekkür ederim.
Yad etmek bile seni karanlıklarda,
Yoluma aydınlık şarkılar söyletir sevgilim.
Yada tanımış olmak seni, kısa sürede olsa,
Yanımda bir peygamberle yürümüşüm gibi rahatlar sevgimi .