Son Yokuşum Şiiri - Kara Osman Nalbant

Sen bir derya
Ben bir ırmak
Gece gündüz
Sana akıyorum
Adın dilimden
Resmin elimden düşmüyor
Mavi gözlerine bakıyorum
Saymadım, bilmiyorum
Kaç yokuş çıktığımı
Kanadı kırık bir kuşum
Menzil göründü
Önümdeki son yokuşum
Beden beni
Ben bedeni sürüyorum
Alaca karanlıkta
Düşe kalka yürüyorum.
Şafak sökerken
Bir bir sönüyor yıldızlar
Güneşin yanında
Seni görüyorum
Uzat ellerini
Tut ellerimden habibim
Duruldum sana geldim
Yoruldum sana geldim.
Kaç bıçak saplandı
Peş peşe sırtıma
Kaç kurşun yedim
Sol yanımdan
Öldürmeyen öldürmüyor
Zühre’yi her görüşümde
Yeniden cana geldim
Ne bahar gördü gözlerim
Ne de yaz
Haziranlar kasım
Kasımlar hasım oldu
Aç kapıyı tabibim
Vuruldum sana geldim.