Sana Dokunan Rüzgar Şiiri - Berkay Kotan

Bir geceydi, sessizlikle örülü,
Gökyüzü simsiyah, yıldızlar ürkek.
Bir rüzgâr esti, adını taşıyan,
Ve ben, o rüzgârda dağıldım bir kez daha.

Zaman bir ağ gibi sardı beni,
Her düğümde sen vardın, her boşlukta ismin.
Kaçtım kendimden, saklandım gölgelerde,
Ama nereye gitsem, yüzün önümdeydi.

Gözlerin…
Bir umman kadar derin ve tehlikeli,
Bir damla kadar saf ve ulaşılmaz.
Bakışlarında bir dünya var,
Ama o dünyaya adım atmaya cesaretim yok.

Sözlerin yankılandı içimde,
Duymadığım bir şarkının melodisi gibi.
Ne zaman konuştun, ne söyledin bilmiyorum,
Ama her kelimen bir yara gibi içimde kaldı.

Adını fısıldıyor rüzgâr,
Yağmur her damlasında seni getiriyor.
Toprak kokusu, baharın sıcaklığı,
Hepsi seninle dolu, hepsi senin izinde.

Gittiğin her yerde bir sessizlik kalıyor,
Ama o sessizlik, bir çığlık kadar güçlü.
Bir dağ kadar sağlam ve bir tüy kadar hafif,
Sana olan sevgim gibi.

Ellerin…
Hiç dokunmadığım ama hep hissettiğim.
Bir düş kadar gerçek,
Ve bir hayal kadar ulaşılmaz.

Sana yazdığım bu satırlar,
Belki sana hiç ulaşmayacak,
Ama bil ki her kelimesi,
Sana duyduğum özlemin kanıtıdır.

Her sabah seni düşünerek uyanıyorum,
Her gece seni hayal ederek uyuyorum.
Ve biliyorum, bu aşk bir kısır döngü,
Ama ben bu döngünün içinde kaybolmayı seviyorum.

Sana dokunamamak,
Ama seni hissetmek…
İşte bu, beni hayatta tutan paradoks.
Sen hem yanımdasın hem de sonsuz uzak.

Bir gün, eğer bir gün,
Sana tüm bunları söyleyebilirsem,
O an dünya duracak,
Ve zaman yalnızca bizim için akacak.

Ama şimdilik,
Sana uzaktan bakıyorum,
Ve seni sevmeye devam ediyorum.
Sessizce, sonsuzca, çaresizce...