Sana Dair Ne varsa Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Üşüyorum!
Kırılmış kanatlardan süzülüyor rüzgarım
İçimde derinliklerin nemini taşıyorum
Ne zin’in aşkıyla yandı içim
Nede mem’in tebessümüyle güldü yüzüm
Hep konakladığım hanlarda yitirdim mutluluğu
Hep bir kervanın ardından ağladı, sızladı yüreğim
Uçurum gibi düştü saçlarıma aklar
Darağacına susadım çekilirken sular
Med-cezir akşamlarında esti fırtınalarım
Bir kum saati ile tükendi zamanım
Ve bir kum tanesiyle üşüdü ellerim
Kuyulardan taşıyorum nemini kalbimin
Gözlerime doluyor kırıntısı düşlerden dökülen yaprakların
İlk harfine esintiler sarıyorum adının kuzeyin rüzgarlarıyla
Hep bir ağıt gibi geçiyorsun içimden
Ellerim düşüyor, üşüyor
Kaybedilmiş bir savaşın hüznü kalırken geride, sen zaferin adı oluyorsun,
Ne kadar yok etmek istesem de silemiyorum siluetini
Bed diyor boyun büküşüm, bed
Ama huyela kalıyorsun bende, vur beni,
Ellerinde üşümeliyim, ellerinde küsmeli ruhum bedenime
Bed diyor gözlerim, bed ama ben sana... ve ben seni...
Bütünlerden bir parça sanki coğrafyamı tırpanlıyor
Trenlerin hüznünü bu kadar eli titrek hissetmemiştim
Masalların tezvir dilinde yıkılınca gözlerimdeki şehir
Kin ve öfke ile üşüyorum ama sana kıyamıyor çekicim ve örsüm...