Sana Dair 9 Şiiri - Murat Demirci

Lütfen sıkma burnumu ya zaten canım çıkıyor, acıyorum sızılarım her geçen an daha derinlerden geliyor. Yahu bırak Allah’ını seversen “erkek adam ağlar mıy”mış, insansan ağlarsın arkadaş, ancak öküzler ağlayamaz, hatta onlar bile ağlıyordur belki de, sırf öküzlüklerinden saklıyordurlar gözyaşlarını. Çocukluğunun en güzel yerinde sınıfta öğrenmeni tarafından azarlanmış yanlarım var benim. Azarlanmış, kınamış, incinmişim. Ne okula karşı bir sevgim kalmış, nede derslere dönüp bakasım. Çocuğum işte bu akşam, başımı dizlerine bırakıp, için için ağlamak istiyorum. “tamam geçecek abartma sende” demelisin ve söylediğin hiçbir şey teselli etmemeli.
Bir şeyler hep eksikti benim hayatımda, sen başından beri hiç olmayan o dayanılmaz yokluk, açlık gibi susuzluk gibi, hasretin heykeliydin bütün meydanlardaydı 4 metrelik kaidelerin üstünde yaz demeden kış demenden güvercinleri tepende saklıyordun. Sen yoktun benim sana sımsıkı sarılmak isteğim hiçbir yerde yanımda değildin.
İçimdeki sevecen, iyi niyetli, herkesi mutlu etmeye çalışan ve karşısındaki insanın tebessümüyle beslenen yanlarımı bırakıp gidiyorum. Yanıma hiç kimseyi almıycam, geriye dönüp bakmıycam. Özlemiycem hiç kimseyi, hatta seni bile “DİYEBİLMEYİ” ne çok isterdim.
Ben senin göz bebeklerinde bana duyduğun güveni özlüyorum, bana olan inancına duyduğum hasret gebertiyor beni. Senin bana olan inancını gönderebilirmisin bana? Güzelik miş çirkinlikmiş, paraymış pulmuş yada hisse senedi, bütün bunların hiçbir önemi yok, insanı insan yapan en temel değer, etrafında sana bakan gözlerin içinde nasıl görüldüğündür. Kırk yıl boyunca söylediği her sözün “bıdı bıdı” olarak algılanmasına rağmen, yinede birbirine katlanan kadınlar ve erkekler, gerçekte hala onları bir arada tutan şey, gidilebilecek başka hiçbir yerleri olmadığı değil. Gerçek sebep birbirlerine duydukları güvendir alsında.
Malumun kadının güzellik namına hiç bir şeyi kalmamıştır ortada, hatta daha ölmeden başlamıştır bedeni çürümeye. Adam dersen zaten grizu faciası. Her şeye rağmen kahveye giderken arkasına dönüpte “hanım gelirken alayım bir ihtiyacın varmı” dertirten şey, bütün olumsuzluklara rağmen, bütün imkansızlıklara rağmen, hiçbir zaman birbirlerine olan güvenlerini yitirmemiş olmalarıdır. Başı ağrıdığında alnına konulan elin merhameti sevgisi “ölürsen ben ne yaparım sensiz” diye sızlanan bakışlarıdır adamın. Gülmeyi düşüyorum, hayır gülümsemeyi, binlerce tebessüm gördüm bu güne kadar, hatta bazıları tırnak izi gibi kaldı şuramda (şuramda derken sol göğsünü gösteren ben) Fakat senin yüzünde tebessüm bir başka duruyordu be. Parmak uçlarımla dokunmak istediğim en saf en güzel en çocuksu hasret. Hiçbir zaman elimi uzattığımda dokuna bileceğim kadar yanımda değildin. Belki benim ellerim yoktu da bana varmış gibi geliyordu, yada bütün bu cümleleri kurup, tuşları şakır şukur dans ettiren ben değilim. Belki Alaatin’in lambasıydı başıma bu işi açan.
Çok yoruldum ben, artık kendi kabuğuna sığmayan bir kaplumbağa gibi kıvranmaktan bıktım. Sabah karşı dörtte filan uykuya dalmayı özlüyorum, bütün gece seninle beni konuşsak. Sonsuz bir özgürlüğüm olsa ve sana söyleyebileceğim her şeyi söylesem. Aleyhimde delil olmasa söylediğim hiç bir şey, ertesi gün yargılanmasam. Burnumda fitl fitl getirmesen kafamın içindeki seni deliler gibi sevdiğimi. Hiç kimseye benzemeyişinden nefret ettiğimi söyleyebilsem. Sen sandığım herkesin aslında koskoca bir fiyasko olduğunu haykırsam yüzüne. “tamam” desen, “sakin ol lütfen bak geçti tamam sesiz sakin ol” sarılsan, göğsümün ortasında devasa bir mangal gibi hümkürüp duran alevlerim yakmasa seni, hatta hiç kimsem olmasa senden başka, çocuklar hep çocuk kalsalar, büyüyüp dert açmasalar başımıza. Uçurtma uçurmak yetse mutlu olmaları için. Yada her şekerleme yeni bir dünya sansalar. Her oyuncak bir servet kalsa onlar için. Fidan yetiştirsem, her gün dibine geldiğimde yeni bir filizle karşılaşsam, tazecik ince yaprakların gencecik yeşilliği. Yağmur yağsa bazen, pencerenin pervazına sarılıp suları dinlesem “gel artık hasta olacaksın” desen …
08.08.2008 Saat 00.32