Sana dair Şiiri - Betül Altunkaynak

Şimdilerde Ay'a tutuluyor aklım
Bedenim ona ulaşmak talebinde..
Handiyse yırtarak aşacağım aramızdaki mesafeyi,
Öyle ki onu haset eder oldum tüm mâşuklardan,
İlelebet ikimize tahsis edilmiş gibi..
Eminim ki aradığım cevap orada,
Zihnimi işgal eden gizi misafir eder derinlerinde..
Biliyorum bir şeyler olmalı orada,
bu yüzdendir ulaşmak talebim..
Kupkuru küre mi dersiniz, hayır değil..
Gece ziyâsıyla gönül çelen gündüz terkedip giden,
Bu kadar mı dersiniz, hayır değil..
Oysa kocaman bir muamma gizler,
Saklaması için ona teslim ettiğin..
Şimdi onu bulmak çabasındayım..
Ay'dan duymayı beklerim sakladığı sırrı
çünkü sen ziyadesiyle sessiz kaldın
bir cümle ya da tek bir kelime..
Lâkin hakettim bilmeyi..
hep 'bilmiyorum' a yasladın sırtını..
Oysa seni koskocaman bir dağ sanırdım,
Bense ucundaki uçurum çiçeği,
Boynumu eğip en dibi görmekten alıkoyardı verdiğin ümit..
Ve hep zorlardı daha yukarılara bakmaya,
Ay'a ve öteki fezâya...
Böylece sahiplendim, tutkuyla bağlandım, her gece semâda onu aradım..
Bizimdi, sadece ikimizin.
Lütufkâr Tanrı yalnızca bize bahşetmişti onu..
Gökteki nişanımız, verdiğimiz söz, kutsal sevdamız..
İşte bu yüzden onda ararım cevapları,
Çünkü sen ziyadesiyle sessiz kaldın,
Oysa ben hakettim bilmeyi....
Şimdi ben de teslim ettim sırrımı,
Her gece ihtişamıyla beliren Ay'a
Her belirdiğinde andırdığı simâna...
Nihayetinde en çok yeis veren şey,
aynı şehirde, aynı semânın altında,
yalnız seyretmek Ay'ı,
Kıskanmak yan yana duran yıldızları,
Bakamamak gözlerine,
dokunamamak gülüşüne..
Sesine,
Kokuna...