Sana Dair Şiiri - Nazif Kara

yağmurlu ay dokunsun saçlarına
her bahar üstüne İstanbul giyen kız
çam ağaçlarının altında
kar beyazı güzelliğinle
ne ölümcülsün sen!
baharın bütün yeşillerini
çalmakla suçlanıyor gözlerin
bu yüzden üşüyorum her bahar
yalnızlıktan falan değil!
gülüşün gökyüzünden kopmuş sanki
hala hazan mevsiminin
ilk yağmurunda güneşin kucak açmasıyla
beliren gökkuşağı tazeliğinde
ve farkında mısın bilmem
kar yağıyor yanaklarından
birikiyor dudaklarına
pembe pembe
saçlarını savurma çok
iklimleri değişiyor sonra
sol yanların karanlığında unutulmuş yasak kentlerin
ve öyle bakma nolur
bir utanç dalgası vuruyor
ansızın yüzümün kıyısına
yüzümde yüzüstü bırakmanın yüzsüzlüğü...
hayalden kağıtlara çizerdim oysa hayallerimi
meğer sen hayalden de öteymişsin
bulutların üzerinde duru bir yalnızlıkmış senin gölgen
benim boynu bükük gölgeme paralel
iki ayrı gölgeydik işte
hiç kesişemeyen!
yine de
sebebi dağınık umutlar yeşeriyor gökyüzümde
anlatmaya yetmiyor sarhoş şaşkınlığımın dalgalı rüzgarları
yine de anla
masumiyet mevsiminin asi yüreklisi
unutmak zor
unutmak feci
unutmak iki kişilik
önce sen!
önce sen...