düşmeye beş kala
adın dilimden
unutulmaya yüz tutmuş gözlerimle
ve titreyen ellerimle
sarıldım resmine
kaç gece geçmişti uykusuz
göz kapaklarımın ihtiyarlığı
vurmuştu yüzüme
aç,susuz geçen
günlerden geriye
tutmayan dizlerim
ve hala göğüs kafesimi
delercesine çarpan
yüreğim kalmıştı
sen gittin
çiçekler kimsesiz kaldı
an'ı dondurdum
kilitledim zamanı
odam senin bıraktığın gibi
gece ayazları
titretiyor benliğimi
cevapsız sorularla doluyor zihnim
sensizliğimi
yalnızlığıma sığdıramıyorum
bir başıma tekliğimi
iliklerime kadar yaşıyorum
gaiplerde garibim şimdi
harap bir mescitte
seni dileniyorum tanrıdan
dilek oluyorsun
istek oluyorsun
dua oluyorsun
bir ben olmuyorsun
içimi doldurmuyorsun
yüreğimdeki boşluk
uçuruma döndü
hergün atıyorum kendimi
yardan aşağı
her intiharda yaralanıyorum
bir türlü yar'a varamıyorum
düşlerim de gitti seninle birlikte
şimdi mahkumum
sonu gelmez kabuslarda
suçluyum
karanlık zindanlarda
ve gardiyanım
aynı zamanda
yalnızca sana adanmış ruhuma
girmesin diye başkaları
ve yalnız görüş günlerinde
sen çık diye karşıma
Kayıt Tarihi : 27.5.2007 01:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!