Sana Bir Sır Vereceğim Şiiri - Suna Doğanay

Sana bir sır vereceğim yaklaş biraz.
Hani bizim Aysel vardı bilirsin, hep göze batan
Al yeleli atlarla yarışan, gergefine umut işlerdi hani.
İnanmamıştık, altından geçmiş üç gökkuşağının.

Sarılar giyinmişti yeşile çalan gözleri
Elleri kelepçeliydi dün gece gökyüzünün
Ne bir tek söz vardı dilinde, ne bir çığlık
Karanlıkla yüzleşiyordu, bakışı kör edilmiş bir kış
Esir pazarında sus pus köleler gibi

Hüzünlü, siyah bir camın arkasında
Acıyla sıvanmıştı şakakları
Uzaktı boş gülüşü şen kahkahalardan
Uyuşuk yaz habercisi gibiyken yer gök,
Nasıl sendeliyordu anlatamam, nasıl yalnızdı!

İnanır, koşardık oysa eski hayallerin ardından
Tutmazdı fal, tutmazdı güvendiğimiz yalanlar da
Ama bilirsin, aldığını bırakmıyor dalgalar.

Asılı kalmıştı mahzenlerde çağlar boyu kalemim.
Bir soluk yüz çizsem, bir mamut efsanesi dinlesem,
Söndürürken hoyrat sular yazdıklarımı
İçimdeki kavganın gürültüsü susar mı?

Düşlerimden asma köprüler geçiyordu
Dönüp duruyorduk şırıltısız bir ateşin çemberinde.
İshak kuşları feryat feryat
Göğsümde acı bir hüzün, yıkıldı yıkılacak
Yine Aysel, yine yenilgi, yine sen ve yine ben
Giden güneşimizdi bilemedik, uğurladık istemeden.

Bir gün daha devrildi koyaklardan.
Çözüldü dili lal rengi şafakların.
Her yer kir, pasak ve şımarık kuru otlarla
Sırıtıyordu yasak yüzlü dalgalar aynamızdan.
Kumsal uyumak istiyordu, deniz sırılsıklam.

Ah Aysel! Saklama yüzünü kendi ruhundan.
Haydi, aç gözlerini!
Herkes sırtını yaslamış bir okyanusa.
Öğütüp duruyor biriktirdiğimiz düşleri
At şu ölü toprağını üzerinden, silkelen.
Mayalansın göle çaldığın beyaz gülüşü umutların
Ya tutarsa! Ya tutarsa!