Sana beni hatırlatan şarkılar duyacaksın

Râhmanın râhim sıfatına sığındığım,
ve tespih tanelerince sabır dilediğim bir şubat sabahından,
tefekkürün efkarı dayattığı, anıların keder olup üstüme yağdığı,
zencefil kokulu ruhumun zehir misali
kalemimden kağıda döküldüğü bir zamandan, sana sesleniyorum yâr!

Pişman olacaksın günün birinde!
Seninle gülen insanlar senden farklı şeyler beklediğinde,
kirli suratını dayadığın ıslak dudaklar seni mutlu edemediğinde,
yalnızlık iliklerine kadar işlediğinde,
mavi şiirlerinin yitik dizelere dönüştüğü o kara gecelerde,
sende pişman olacaksın zamanın bir yerinde...

Gün gelecek bu dünyaya sığamayacaksın.
Birlikte gittiğimiz yerlere bir süre gitmemeye başlayacaksın.
Etrafındakilerin "Nasılsın? " sorusuna,
kendini kandırırarak "iyiyim" diyeceksin.

Ama içinde tuttuğun,
herkesten sakladığın,
söylemek isteyipte bir türlü söyleyemediğin şeyleri hatırlayacaksın.
Aklının bir yerinde, kalbini kanatan bir yarayla dolaşacaksın.

Dışarda,
bulunduğun bir yerde, sana beni hatırlatan şarkılar duyacaksın.
Bir sahil kıyısına,
ya da bir cami avlusuna bağdaş kurup oturmayı deniyeceksin belki...

Ama saçlarını savuran,
tenini okşayan Şimâl rüzgârları yüzüne üflediğinde, beni hatırlayacaksın.
Adımı mırıldanacaksın, bilinçsiz bir şekilde.
Nereye gidersen git, kalbindekileri bereberinde taşıyacaksın.

Gerçekten sevmişsen eğer, toparlayamazsın.
Üzerinden yıllar geçse bile
bir dost sohbetinde eskilerden bahsederken anlatmaya başlarsın.

Aşk, bütün çarelerin bittiği yerde yaşadığın çaresizliktir çünkü.
Yapman gereken onca şey varken hiçbir şey yapamama halidir.
Ayrılık da aşk da tatlı tatlı kaşınan bir yaradır.
İnsanlardan korunmak için ördüğün bütün o büyük duvarları,
kendi elinle tek tek yıkıp savunmasız kalmaktır.

Savaşırken azgın bir ırmakta dalgalarla,
bir yağmur damlasında boğulup gitmektir...