Sana Bana Bize Ait Bişeyler

SANA BANA BİZE AİT BİŞEYLER

Bir varmış yada bir yokmuş ya da hem varlığı hem yokluğu istenen. Ne adı belli ne sanı
Tek bir şey yok onu anlatan.
Zaman sahi tek çare mi her şeye. Neleri silip alabilir her şeyimi gücü yeter mi yok saymaya hiç olmamış olamaya. yok ol demek nasıl kolay bitirmek kelimede nasıl kolay oysa yaşam o kadar unutkan değil şehirlerde öyle. Unutmak onlar için değildir insani bir yaklaşımdan ibaret.

Bu kadar şeyi yaşayıp tükettikten sonra unutmaya çalışmak yok saymak altı üstü insani bir duygu işte. Neye yarar bunu yapmak sil baştan sana geri vermez zamanı, senden alınanları,yaşadığın sokağı sana aitlikler azalır iyice. sende azalanlardansın oysa yavaş yavaş zerre zerre dağılır gibi her bir parçan, sana ait olmaya özenmiş özendirilmiş nice duyguda uçup gider senden.

Adı yoktur artık hiçbir şeyin, öylesinedir yada öyledir. Seni anlatacak kelimeler daha azdır atık kurduğun cümleler daha kısa ve özensiz. Üç beş kelimeden öte değildir yaşam. Mevsimlerin isimleri onları anlatan aylar doğan güneş, onların ardında ay öylesine olmuştur artık. Yarin adı……………….. tır artık. Kimsenin bilmediği bir sırrın olur sessizlik olur ne zaman ansan adını, vakitli vakitsiz misafirliktir gelişleri.
Yeni bir düş edinirsin belki tüm duvarlara inat…. Ve ayrılığa….

Şiir gibi geçer gider düşlerin şiirsel acılar geçer içinden ve ağzından onun için dökülen her bir kelimedir şiir.
Uyaksız zamansız……..

Tüm sessizlikler, dizinin dibinde yalnızlıkların artık en iyi sırdaşın olur…
Dirhem dirhem yabani otların büyüdüğü hanımeli kokan evlerin odalarında ölmek istersin bir başına ……….

Zamanı varmıdır ayrılığın..?
Her şey zamanlımıdır önceden bilinir mi aşk gibi gelişi hissedilir mi?

Kimi zaman sevmediğin cümlelerin içinde kaybolursun sevmediğin kelimeler dökülür dilinden…… işte o anlarda susarsın sadece susarsın..
Oysa an gelir bir gidişin ardında yalnızsındır.Bilirsin sende yalnızlık ki bazen de nimettir. Şimdi değil dersin, yanında kalmalı, oysa seni bir başına bırakıp gitmesini izlemekten başka bir şey gelmez elinden susarsın susarsın sustukça çoğalır içinde kaldığın karanlık benliğinde kendinde çoğalırsın ağırlaşırsın taşıyamazsın…………..
Tamam gitmek zamanıydı gitti dersin belki ….. hiç kaybolmayacak bir umut beslenir içinde küçücük bir tohum gibi dallanır budaklanır sen sustukça içinde yavaş yavaş dem alır sulanır.
Ağır ağır gece iner gözlerine ağılaşır tüm şehir… tüm rüyalardan uzak tüm rüyalara küs uykular armağandır artık sana…ya yol alırsın seni sende boğan her şeyle susarsın…. Yada bir kez de sen terk edersin bu şehri….

Yol yok iz yok nice sarplardan geçersin teksindir artık ve herkesten sakladığın acıların koynunda….
Adressiz mektuplar birikir puslanmış camlarının ardında.
Her şeye rağmen midir hayat buna değer mi gerçekten.. ara sokaklarda büyümüş renkli akşamlara imrenerek bakan kızın gözleri gibi renkli değildir oysa hayatı… sadece yetinmeyi öğrenmiştir…. Oysa ütü yapmayı, çamaşır asmayı da öğretmiştir annesi birde yemek yapmayı. O sadece yetinmeyi bilir yaptığı her şey yetinmek içindir. Ve her sabah şükreder gece gördüğü renkli rüyalara…

Bir gün kırılsa o kabuk sızarsa içeri renkli rüyalarındaki ışıklar korku dolu gözlerinde gökkuşağının yedi rengi kalır…..Görebileceğin kadar senin dünyan ne bir fazla ne bir eksik sadece gördüğünden ibaret.

Şimdi acıyla katmerlenmiş için, sesinde kırgınlığın tonu, yalnız kalmak istiyorum diyorsun..
Sadece söylenmek için orda öylece duran hazır bir cümleden ibaret git demek yalnızlığı istemek….

Hep ayrılığı bekleyen hali hazırdaki valizlerden var elimde içinde ne var bilmiyorum..
Çok kez gördüm filmlerde bu sahneyi biliyorum..ama sessizlik işte……....

Gözlerimi kapatıyorum aklımda gözlerinde gökkuşağının yedi rengi olan kız geliyor gülümsüyorum..

Yedinci renge hapsoluyorum…… gidemiyorum.

. NESRİN ALKAN
29–30 HAZİRAN 2008