Sana Bakarken.. Şiiri - Münzevî Muhayyelât

sana bakarken..
ellerimde bir ordu büyüyor..
sinaya doğru yürüyen..

sana bakarken
bir güz gününü ansıyorum her defasında
gerilmiş bileklerin kısa saçlarını taradığı
kutsal bir güz gününü anıyorum sana bakarken

aklımız üst üste yaralar alıyor
hırpalanıyor bilincimiz bir linç girişimi sırasında
üstümüze sinik gül kokusu iyice çıkıyor artık
gül yüzlülüğümüzü kar altında yitirdiğimizden beri
o günden beri sana bakıyorum

sana bakarken
içimde serin yeller esiyor diyemiyorum ne yazık
sana fırtınadan sığınılacak bir liman edasıyla bakıyorum
zira çokça yaralanmış bir kalyonum artık

izlerinde bir ihtilal taşıyor gibi sesin
durultmuyor belki leylakları
ama bir bakir uygarlık tarafından
evlat edinilme mesafesine taşıyor sesin beni

ve sana bakmak
başlı ve sonlu bir uğraşa dönüşüyor gitgide
gayret kuşanmayı gerektiriyor
seninle aynı safta aynı secdeye yönelmek bile

sana bakarken
ellerimde bir hüznün naif ılıklığı ile
bir öfkenin kanla dolu ısısı beliveriyor

sana bakıyorken
içimde solmaya namzet bir GÜL direnişe kalkıyor
doğuyoruz birlikte gül kurusundan