Sana anlatamadım halimin perişanlığını!

Bilmedin, bir gün olsun kırık kalbimi dinlemedin
Sen mütemadiyen kendi bildiğinde hep direndin
Sabır ağımı erittin şevkimin silindiğini görmedin
Nisa kimliğinden bezdirdin melalimi heder ettin.

Biliyorum ki sana bir kelam etmek artık gereksiz
Sukutun ikliminde renkler ve hevesler çok şevksiz
Muhabbet zail olunca yaşamak emin ol ki gereksiz
Dünya sevgisiz, kalbim yârsiz, arz ikliminde sessiz.

Nihayet bir süreliğine bahşedilen ömür tükenecek
Hiddet ve nefret sahibiyle kuralılıkta kavilleşecek
Kalbin toprağına sevgi hasredilecek aşk yeşerecek
Cehalet bağnazlığı tecessüsle abitleşerek gidecek.

Sana olan iptidai sevdam yılların hasretiyle ahımdı
Eza ve sıkıntılar muhabbetin bendinde buharlaşırdı
Şefkatsiz kalp bilinçsiz, sırnaşık, sefil soluklarındı
Manası içinde yaşamak niteliğe haiz gönlün farkıydı.

Sevmek menfaat için kurgulanmayacak kadar ulvidir
Kalp, hilkatiyle onun ahengiyle seyreden aşkı şevktir
Ruhun serencamında ötelerden silinmeyenler neşedir
Vaktin idrakiyle nefeslenen zahitler aşkın kendisidir.

Ne hiddetlidir, ne de şiddetin adresinde bir fanidir
Kendi efradıyla hem hal olan derdin sahibi hamiyettir
Hizmet için nefeslenir suhulet içinde kelamı kadimdir
Ölümde dirilmeyi hıfzeden haşyeti serinliğinde ferdir.

Yıllarca sana anlatamadım meramı halimi aciz bıraktın
Halimi sessizliğe gark ederek sinemde hüzün bıraktın
Niyazlarım için nedamet içinde beddualarını kay kırdın
Hayatı heveslerin sultasına gark ederek nesinde kaldın.

Ne deyim neyleyim senin için hazan solgunluğunu anarım
Hataları ruhumun lekelerinde arayarak halimde yanarım
Senin için hidayet kapılarında umutla seherler sayıklarım
Rahmet için ağlarım kalbimin karalığında ne kadar sefilim.