Sana Ağlamayı Öğreteceğim

Bir daha hiç kimse bu derece sevilmeyecek.
Ve ben,hiç kimseden bu derece nefret etmeyeceğim.
Keşke parmaklarım dolansa saçlarına,
Hatıralara beş parmağımın izi çıksa.
Tutsam,savursam seni,
O namert yüreğini,
Gün ışımaya yüz tutmuş sokaklarda.
Ayak seslerine uyansa aç köpekler,
Caddeler ayaklarımızın altından kaysa teker teker,
Sokak lambaları tutsa ellerinden,
Ayakta duracak halin kalmadığında
Sırtını dayayacağın taş beton yığınları uykuda evler.
Ben sayende,sırtımdan yediğim darbeyle yaşarken,
Ruhuma yaydığın zehirle,
On parmağımda on bela seni arıyorum.
Bir gün,herhangi bir yerde,
Herhangi bir şekilde çıkacak olursan karşıma,
Şu bitmez tükenmez yollar önünde duracak olursa,
Gözlerindeki uçurumdan düşüşünü izleyeceğim.
Belki o an;
Islanmamış yüreğinin yalan sevgilerine kayacak yıldızlar
Sana ağlamayı öğreteceğim.

(İstanbul-14 Ekim 2008)