Sana Şiiri - Emrullah Atabey

Göz penceresine düşen ağacın dalına uzandı hayalim
Tuttum dalından
Çıktım bir göğün kalbine
Rüzgarı bir kokudur bu kalbin
Cennet misal kokan.
Büyüsü olmayan bir elma yedim ben
Diyet idi niyetim
Ne bileyim ben elma çekirdeğine derç edilmiş aşkı
Sen ekilmişsin her zerreme
Adem’in suçu yok dünyaya gelmemde.
Huzurun bir rengi düşüyor saçlarına
Güneş değiştirdi sanıyorum saçının rengini
Gözlerimmiş rengini değiştiren
Kahverengi bir daldan
Pembe parıltılar doğuran.
Kitabını tutuyorum yalnızlığın
Kökleri durmuş bir yerlerin altında
Sinemden kopmuş gibi duruyor kitap
Kimsenin bilmediği bir sihirli lambaymış meğer
Tozlarını silerken fark ettim.
Kitaptan bir aşk çıktı
Bir şifacının eli değdi yüreğime
Gölgesinde bir günah dinlendi kalbimin
Şeytanları susturdu
Günahın köklerindeki sevap!
Şiir sıfatı aldı eline
Zarfları sevgiliye göndermek üzere
Ne kadar güzellik sıfatı varsa adını niteleyen
Kalple mühürledi
Şiiri ancak sevgilinin kalbi açabilsin diye.
İzlenen sanat eserinin eksikliklerine kör gözlerim
Hikmetli bir rüyanın eline baktım
Göğsüm, başımdan yukarda
Aklım kalbime bakar
Kalbim göğün merhametine açar kendini.
Kucağıma bir sevgili uzanır
Saçlarında dolanır ellerim
Kendime siper ettiğim kalbim
En titrek haliyle dolanır
Büründüğü suret elimdir.
Gözlerim yüzünde bin güzellik görür
Ruhum güzelliğe aşık
Aşık bir bahçede türküler tutturur
Gözlerimde kimsenin duymadığı bir şarkı
Kanat çırpar kalp, yâre ve bırakır kendini yardan.