ben hep yüzümü
güneşe döndüm.
güneşe bakan,
ay çiçekleri gibi,
dönmüştü hakikate
yüzüm.
aydınlıgım ondandır belki.
geceler karanlık olmadı
benim için
aydan gelen ışıklar
hep güneşin ışıklarıydı
çünkü.
hüzünle bakmamıştım
hiç,
ne güneşe ne aya
ta yukarlarda
bir hakikat vardı ya,
senin duyupta görmedigin,
işte ben
oralardan geldim sana.
Kayıt Tarihi : 17.4.2011 18:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!