Bir gül tebessümüyle erirken köhne zaman
Visalin bahçesine yâr yüzün elem diker
Kör çığlığın kuşatır nazmın asumânını
Yokluğun umulmadık en şer yerlere çeker
Elinde solmuş güldür en fani nedametin
Hüznün ki yürekleri çorak sevgiye eker
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
