Sana... Şiiri - Bilal Yaşar

Adı aşk olurken kentin gelişinle,
teselliye boğuluyor bahar, bir dokunuşunla
hasedinden değil,
geçici konukluğundu hüzne bulayan çiçekleri,
biliyorum,
en çok kardelenler seviniyor şimdi,
daha bir güzelleştiler bugün,
ondandır titrek dudaklarına ilişen
o utangaç tebessüm,
görüyorum.

Lir'in sesiyle yıkanıyor kuşlar,
ve bir başka nevroza saklıyordu taşlarını çocuklar,
adı AŞK'tı kentin
ve biriktirilen bir avuç yalnızlıktı hüzün,
dağılıverdi işte,
her eşiğinde eriyerek
adımlarına yol açan sokaklarına kentin,
bak işte,
en renkli umutlarına sarılıyor liseli aşıklar
ölçülü kucaklaşmalara mahpus
bir zamanda olsalar da,
..............
..............

Geldin,
soluğumdasın işte,
dudakların değiyor budanan varlığıma,
usulca filizleniyor çorak yalnızlığım,
kimliksiz değilim,
en bereketli yerindeyim göğsünün,
ört üstümü
ve çomak sok çarkına zamanın
öğrendim...
üşümek,
koca bir sensizlikmis belleğimde saklanan.
............
............

Şimdiyse,
en kırılgan yerinden bölünüyor hayat,
ve acıtıyor düşlerimi, gidişinin tasarısı.
..............
..............

Gittin.
sağır gürültüydü geride kalan,
zehirlendi tüm vakitler
akrep, öldürdü yelkovanı ve kendini,
ve en tenhalığını yaşıyor sevişme saatleri.
gittin işte,
sığınacak yer arıyor kuşlar,
sokak başlarına öfke yığıyor çocuklar yine,
en tenorize şarkılar dilinde rüzgarın,
ve çatladı yüzü göğün susuzluktan.

Adı AŞK değildir artık kentin.
yıkılacak bir yer de kalmadı geride,
her ev yangın yeri zaten,
kibrit çaktın bir kere her odasına.
uzağında soluk alarak bu kentin...